Ometepe deel 3

For English scroll down (:

Om drie uur in de middag verzamelen we bij el Zopilote. Met een groep van ongeveer 20 man lopen we een uur naar de bestemming. Het is een pittige wandeling, want het is warm, we lopen berg op en we hebben de hele dag gevast. De wandeling is het begin van de ceremonie. Het is namelijk meditatief en helpt om vast in het hier en nu te komen.
Aangekomen op bestemming krijgen we even de tijd om bij te komen en te socializen. Ook is er een buitendouche waar ik gelukkig even het zweet van me af kan spoelen. We genieten nog even van het prachtige uitzicht op de vulkaan en de zonsondergang en dan beginnen we met een breathwork workshop. Het zijn dezelfde mensen als de workshop die ik eerder heb gevolgd. Deze keer voelt het veel intenser. Verschillende emoties vliegen voorbij, maar ik voel me voornamelijk super gelukkig, liggend op een yogamatje, kijkend naar de maan en de sterren. Naast me zie ik Jorley wat tranen laten. Ik ben er zeker van dat dit een fantastische ervaring gaat worden.

De rest van de ceremonie wordt geleid door drie sjamanen uit Colombia: Marunsamy, Oriana en Kanec. Oriana vertelt dat in de stam waar zij vandaan komen het gebruikelijk is om van kinds af aan al mee te doen aan ayahuasca ceremonies en dat zij de ceremonie vandaag ook op dezelfde manier zullen houden zoals zij het altijd al gedaan hebben. In het westen noemt men dit soort middelen vaak 'drugs', maar hier is het een medicijn en wordt het ook als zodanig behandeld, met respect. Na de uitleg kijken we hoe Kanec het heilige vuur bouwt in het midden van de cirkel. Hij is ook degene die tijdens de hele ceremonie voor het vuur zal zorgen, dat is zijn taak.
Er worden wat liedjes gezongen door de sjamanen en ook deelnemers krijgen de kans om een liedje te zingen of te spelen op een instrument. Dan is het tijd voor het drinken van de ayahuasca. Om de beurt loopt iedereen naar Oriana, die het medicijn inschenkt. Ze zegt (op mijn best vertaald vanuit het Spaans): van mijn hart naar jouw hart, houdt het kopje bij haar hart en geeft het vervolgens aan mij. De smaak is niet zo slecht als ik gewend ben. Duidelijk andere ayahuasca dan ik in Nederland heb gehad. Het lijkt wel of er suiker in zit.
Voor mijn maag maakt dat echter geen verschil en ik voel meteen de misselijkheid opkomen. De sjamanen hadden gewaarschuwd niet te snel over te geven, zodat het medicijn wel zijn werk kan doen. Dit is een hele opgave. Op gegeven moment houd ik het niet meer en loop ik snel naar het gat net buiten de kring dat ze daar gegraven hebben om in te kotsen (ook wel purchen genoemd, reiniging van het lichaam). Dit gebeurt dan ook meteen en ik ben bang dat het medicijn niet zal werken. Ik lig weer op mijn matje en verwacht niets, maar dan opeens begint het medicijn te werken. Ik voel mijn lichaam tintelen en zie allemaal abstracte vormen als ik mijn ogen gesloten heb. Het zijn geen mooie kleuren dit keer en er lopen allemaal soorten insecten doorheen die ik nog niet eerder heb gezien. Ik voel een zware druk op mijn lichaam en het voelt of ik me haast niet kan bewegen. Geen fijn gevoel, maar ik blijf rustig liggen en op gegeven moment zakt het af. Na zo'n 10 minuten begin ik me af te vragen of ik überhaupt nog wel iets merk van de ayahuasca en na een poosje twijfelen sta ik op om te vragen of ik meer mag. Ik drink het tweede kopje en ga weer liggen op mijn matje. Ik kan ondertussen niet echt genieten door de oncomfortabele harde grond en ook heb ik het koud. Ik besef dat dit ook gewoon onderdeel is van de hele ervaring en probeer het te accepteren, maar dit gaat moeilijk. In een chagrijnige stemming wacht ik tot de ayahuasca weer begint te werken. Dan moet ik al snel weer overgeven. Het voelt of mijn ingewanden worden uitgewrongen. Daarna gebeurt er weinig en na een tijdje besluit ik te vragen om mijn derde kopje. Oriana vraagt een paar keer of ik het zeker weet en Marunsamy zegt me dat ik waarschijnlijk bepaalde verwachtingen heb. Dat is ook zo. Ik weet dat elke ayahuasca reis een andere ervaring is, maar toch hoop ik erg op de mooie gevoelens van liefde en dankbaarheid die ik de vorige keren tijdens de ayahuasca ceremonies heb ervaren en de mooie gekleurde visuele beelden. Die blijven helaas uit deze keer. Ik voel me alleen maar heel ziek en ellendig. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal. Chagrijnig en ziek. Dat is inderdaad niet wat ik verwacht had en op gegeven moment weet ik niet meer wat ik met mezelf aan moet en vraag ik moeder ayahuasca (ja, ik vond dit ook heel raar klinken voordat ik ayahuasca had gedaan, maar als je het hebt meegemaakt dan begrijp je het) wat ik moet doen. Op dat moment realiseer ik me dat ik daarvoor constant had geprobeerd de leiding te nemen in deze ayahuasca reis, maar dat ik moet volgen. Ik voel me ineens een kind van 5 jaar. Ik besef dat ik een kind moet zijn om weer in de goede plek in de fontein te staan.*

Ik kijk naast me en zie Jorley daar liggen. Ik leg mijn hand open tussen ons in en hij houdt mijn hand vast. Op dat moment lopen de tranen over mijn wangen en buigt Jorley over me heen omdat hij me wil troosten. Dit voelt alleen helemaal niet fijn want hij is niet mijn ouder en ik wil dus ook niet door hem getroost worden. Ik duw hem zachtjes weg en bedank hem voor het vasthouden van mijn hand.

Niet lang daarna voel ik dat ik naar de wc moet. Ik sta op om een van de sjamanen te vragen om met me mee te lopen naar de wc. Dit is namelijk zo'n 100 meter verderop en ik heb niet het idee dat ik die tocht alleen aan kan. Mijn maag draait zich om en snel loop ik naar het kotsgat. Weer gooi ik alles eruit. Wat een opluchting. Ik ga weer terug naar mijn matje om hiervan bij te komen en als ik voel dat de ayahuasca begint uit te werken waag ik me aan de tocht naar de compost-wc. Vervolgens lig ik weer op mijn matje. Uitgeteld. De ayahuasca begint uit te werken en vanaf mijn plekje kijk ik naar wat mensen die aan het dansen zijn om het vuur. Ik zou graag mee willen doen, maar kan de kracht niet vinden om op te staan. Zittend op mijn matje dans ik mee.
Als dan eindelijk de zon weer opkomt, is het tijd voor het voor de herbal cleanse. We worden verdeeld in groepen en elke groep moet in met midden van de cirkel zitten. De sjamanen hebben een paar kruidentakjes die ze in water dopen om er vervolgens mee op het lichaam te tikken van de persoon die aan de beurt was. Elke sjamaan doet dit op diens eigen manier. Oriana blaast het rook van haar sigaar langs de lichaamsdelen van de deelnemers. Kanec neemt telkens een slok van het water om het vervolgens over iemand heen te spugen. Waarom ook niet. Het is allemaal deel van deze bijzondere ervaring.

Om het af te sluiten eten we met zijn allen wat fruit. Ik ben uitgeput en het is weer een lange wandeling terug naar het hostel. Wel voel ik me een stuk lichter dan voorheen. Wat is de afterglow van ayahuasca toch geweldig! Ik ben verliefd op het leven en zielsgelukkig.

* Ik heb tijdens mijn reis een boek van Els van Steijn gelezen: de fontein. Volgens haar theorie kan je het familiesysteem zien als een fontein. Je ouders staan in de bak boven je, met daarboven je grootouders, enzovoort. Soms kan het gebeuren dat je opstijgt of afdaalt in de fontein en dan stroomt het water (de energie) niet meer goed. Het kan bijvoorbeeld gebeuren dat je opstijgt als je verantwoordelijkheden overneemt die niet van jou zijn. Gevolgen kunnen zijn dat je veel in je hoofd zit, moeite hebt met oogcontact, hooggevoeligheid voor signalen uit de omgeving en het
helperssyndroom (als je maar bezig bent met andere mensen helpen hoef je je eigen verantwoordelijkheden niet aan te kijken). Voor meer info: http://www.google.com.

*****************************************************

At three o'clock in the afternoon we collect at El Zopilote. With a group of 20 people we walk to the destination for an hour. It is a tough walk, because it is warm, we walk up to the hill and we have fasted all day. The walk is the start of the ceremony. It is meditative and helps to get stuck here and now. Arriving at destination we have time to rest and to socialize. There is also an outdoor shower where I can rinse the sweat from my body. We enjoy the beautiful view of the volcano and the sunset and then we start with a breathwork workshop, given by the same people as the workshop I have followed before. This time it feels much more intense. Different emotions fly by, but I mainly feel super happy lying on a yoga mat, looking at the moon and the stars. Next to me I see Jorley shed some tears. I am sure that this will become a fantastic experience.

The rest of the ceremony is led by three shamans from Colombia: Marunsamy, Oriana and Kanec. Oriana tells that in the tribe where they come from it is usual to accompany ayahuasca ceremonies from childhood and that they will also do it today in the same way as they have always done it. In the western society things like Ayahuasca are often called 'drugs', but here it is a medicine and it is also treated as such, with respect.
After the explanation we look at how Kanec builds the holy fire in the middle of the circle. He is also the one who will take care of the fire during the entire ceremony, that is his task. The shamans sing some songs and also participants get the chance to sing or play a song on an instrument. Then it's time for drinking the Ayahuasca. Everyone goes to Oriana, who is serving the medicine. She says (my best translation from Spanish): 'From my heart to your heart', keeps the cup to her heart and then gives it to me. The taste is not as bad as I am used to. Better than the other ayahuasca than I have had in the Netherlands. It tastes like there's sugar in it. However, it doesn't make a difference for my stomach and I immediately feel nauseas. The shamans warned us to not throw up too quickly, so that the medicine can do it's job. This is quite a task. At least I can't hold it anymore and I quickly walk to the hole just outside the circle that they have dug there for puking (also called purching, cleansing of the body).

This happens immediately and I am afraid that the medicine will not work. I lie back on my mat and expect nothing, but then suddenly the medicine starts to work. I feel my body tingle and see all kinds of abstract shapes when I close my eyes. There are no pretty colors this time and there are all kinds of insects running through my visions that I have not seen before. I feel a heavy pressure on my body and it feels like I can hardly move. Not a nice feeling, but I lie still and at some point it wears off. After about 10 minutes I start to wonder if I still feel the ayahuasca working and after a while I get up to ask if I can have more. I drink the second cup and lie on my mat again. I can't really enjoy it because the ground is hard and I'm also cold. I realize that this is also just part of the whole experience and I am trying to accept it, but that's difficult. In a cranky mood I wait for the ayahuasca to start working again. Then I have to throw up again. It feels like my insides are being wrung out. After that, little happens and after a while I decide to ask for my third cup. Oriana asks a few times if I'm sure and Marunsamy tells me I probably have certain expectations. That is true. I know that every ayahuasca trip is a different experience, but I still hope for the beautiful feelings of love and gratitude I experienced during the previous ayahuasca ceremonies and the beautiful colored visual images. Unfortunately they are not happening this time. I just feel really sick and miserable. Not only physically, but also mentally. Grumpy and sick. That is indeed not what I expected and at a certain point I no longer know what to do with myself and I ask mother ayahuasca (yes, I also thought this sounded very strange before I had done ayahuasca, but if you have experienced it then do you understand) what to do. At that moment I realize that before that I had been constantly trying to take the lead in this ayahuasca journey, but that I must follow. I suddenly feel like a 5 year old child. I realize that I have to be a child to be in the right place in the fountain again.*

I look next to me and see Jorley lying there. I put my hand open between us and he holds my hand. at that moment
The tears run down my cheeks and Jorley bends over me because he wants to comfort me. This just doesn't feel good at all because he's not my parent and I don't want to be comforted by him. I gently push him away and thank him for holding my hand. Not long after that I feel I have to go to the bathroom. I get up to ask one of the shamans to walk with me to the bathroom. This is about 100 meters away and I don't feel like I can handle that trip alone. My stomach turns and I quickly walk to the puke hole instead. I throw everything out again. What a relief. I go back to my mat to recover from this and when I feel the ayahuasca starting to wear off I'm able to find my way to the compost toilet. Then I lay back on my mat. Exhausted. The ayahuasca starts to wear off and from my seat I watch some people dancing around the fire. I'd love to join but can't find the strength to stand up. Sitting on my mat I dance along. When the sun finally comes up, it's time for the herbal cleanse. We are divided into groups and each group must sit in the center of the circle. The shamans have a few herb sprigs that they dip in water and then tap the body of the person in front of them. Each shaman does this in his own way. Oriana blows the smoke from her cigar along the body parts of the participants. Kanec takes a sip of the water each time and then spit it over someone. Why not. It's all part of this special experience.

After that ritual we all eat some fruit. I'm exhausted and it's another long walk back to the hostel. I do feel a lot lighter than before. How wonderful is the afterglow of ayahuasca! I am in love with life and very happy.

* During my trip I read a book by Els van Steijn: the fountain. According to her theory, you can think of the family system as a fountain. Your parents are in the layer above you, with your grandparents above, and so on. Sometimes it can happen that you ascend or descend in the fountain and then the water (the energy) no longer flows properly. For example, you may take off when you take over responsibilities that are not yours. Consequences can be that you spend a lot of time in your head, have difficulty with eye contact, high sensitivity to signals from the environment and the helper syndrome (as long as you are busy helping other people you don't have to look at your own responsibilities). For more info: http://www.google.com