Maderas

Buiten het feit dat ik veel leer over de mooie plekken waar ik terecht kom, leer ik ook veel over mezelf.
Een aantal dingen die ik heb geleerd of geconstateerd tijdens mijn reis tot nu toe:

Hoe minder ik plan, hoe leuker ik het heb. Er is meer ruimte om alles op me af te komen. In alle tijd tot Ometepe (er is duidelijk een leven vóór en een leven ná Ometepe) ben ik heel druk bezig geweest om alles tot in de puntjes uit te zoeken en te plannen. Over elke bestemming wilde ik alles weten wat er te doen was, zodat ik niets zou missen. Ook wilde ik precies weten hoe ik er kon komen, want in je eentje de weg kwijt zijn is gewoon best wel spannend en daarnaast heb ik van heel veel mensen gehoord, direct of indirect, hoe eng en onveilig de wereld is, vooral hier in Latijns-Amerika.
Op Ometepe heb ik het plannen losgelaten omdat ik wat wilde rusten en de mooiste dagen waren de dagen dat ik wakker werd en geen idee had wat me die dag zou overkomen. Er is altijd wel iemand die vraagt of ik mee wil ergens heen of ik besluit om een stukje te wandelen en ontmoet dan de leukste mensen met de mooiste verhalen.

Ik zei altijd "Google weet alles" maar dat blijkt niet waar te zijn als het gaat over waar je heen wilt en hoe daar te komen. Google weet lang niet zo veel als de mensen die ik tegenkom onderweg en die tot nu toe altijd behulpzaam zijn. Ik heb het meerdere keren meegemaakt dat ik nog geen twee seconden zoekend om me heen kijk en er dan al iemand aan me vraagt waar ik heen moet. Ik voel me nooit alleen hier.

Latijns-Amerika zou heel gevaarlijk zijn. Ik heb gelukkig niets meegemaakt of van mensen gehoord dat ze iets ergs hebben meegemaakt. En ik heb meiden gesproken die zonder zorgen midden in de nacht alleen op een busstation in een grote stad wachten of alleen hebben gelift door verschillende landen heen. De verhalen die ik heb gehoord tot nu geven me een heel ander beeld dan de verontrustende nieuwsberichten. Maar ja, nieuws gaat dan natuurlijk ook over uitzonderingen, anders is het geen nieuws. (Geen zorgen, ik zal alsnog voorzichtig zijn hoor.)

Ik maak me minder druk over wat mensen over me denken. In het begin was het misschien even zoeken naar wie ik ben, omdat je identiteit niet bestaat zonder anderen om je heen (ja een ander diepzinnig ayahuasca inzicht) en ik nu niet meer mijn eigen vertrouwde netwerk om me heen heb. Ik denk dat ik er daardoor even wat meer mee bezig was dan wat ik van mezelf gewend was. Nu heb ik het juist nog meer los gelaten. Ik doe gerust mijn oortjes in om naar een leuk muziekje te luisteren als ik hoor dat mensen lopen te klagen over van alles. Ik ben het niemand verschuldigd om daarnaar te luisteren.

Nederlandse muziek is eigenlijk best tof. Ik luister ineens naar van alles van Nederlandse bodem van Bløf tot Bizzy. Mis ik Nederland dan toch een beetje? De kou in ieder geval niet, want ik heb nu Jorleys warme trui aan zodra de temperatuur onder de 30 komt.
Voor alle mensen die zeggen dat kou beter is dan warmte "want daar kan je je tegen kleden": tegen 20 graden wel, maar alles daar onder niet.

Ik heb veel geleerd over muggen, sandflies en bedbugs en vooral dat ik super aantrekkelijk ben voor al deze beestjes.

Ik heb meer vrede met dat dingen zijn zoals ze zijn. Maak me minder druk om dingen die ik niet kan veranderen.

Ik vind mensen die voor lange tijd reizen (jaren) heel inspirerend. Het zijn vaak hele wijze mensen die ook heel relaxed leven met het idee dat alles vanzelf wel goed komt en dat doet het dan ook in hun geval.