Hermanus

English below 

Twee maanden op dezelfde plek zijn geeft tijd om na te denken...

In India zei mijn vriendin Pauline: 'Alle dertigplussers die op lange termijn reizen, zijn op zoek naar antwoorden in het leven'.
Op dat moment was ik er niet zeker van.  Ben ik ergens naar opzoek? En zo ja, waar ben ik naar op zoek?

Tijdens deze reis ben ik me zo bewust geworden van de privileges die ik heb. Ik heb de keuze om te doen wat ik wil in het leven. Ik hoef niet al mijn tijd te besteden aan werken om eten en huur te betalen. Ik kan mijn hart volgen. Ik voel dat het mijn plicht is om dat te doen. Ik kan dit mooie leven niet verloren laten gaan en ik moet het ten volle leven.

Frederieke vertelt me ​​over een boek dat ze aan het lezen is over het vinden van je roeping. Ik heb het ook gelezen en het helpt me erover na te denken, maar eigenlijk weet ik al wat ik wil in het leven.  Ik heb er altijd van gedroomd ergens in Afrika te wonen en iets nuttigs te doen.  Waarschijnlijk als social worker. Ik hield van het vrijwilligerswerk dat ik in Oeganda had in een opvangcentrum voor straatkinderen. Hoe geweldig zou het zijn om zoiets te beginnen en kinderen te helpen een betere toekomst op te bouwen.

Ik ben altijd verlegen geweest om hierover te praten, want... is dit 'white saviourism'?  Heb ik het 'reddersyndroom'?
Moet ik het om deze redenen niet doen? Of kan ik het waarmaken, zolang ik mijn geluk er niet van laat afhangen en met nederigheid en respect voor de lokale cultuur te werk ga?

In Ghana zei William dat ik die dingen niet als excuus moest gebruiken. Hij liet me het Vredeshuis voor gehandicapte kinderen zien dat zijn Nederlandse vriend Shalu samen met enkele anderen aan het opzetten was. Ze bouwen het voor de gemeenschap in Busua en willen dat de lokale bevolking het beheert. Zeer inspirerend. Shalu vertelde me hoe ze enkele westerse waarden en perspectieven moest loslaten. We weten het niet altijd beter, het moet aansluiten bij de lokale cultuur.

Mijn vriend Jacques herinnert me eraan dat ik het al tien jaar heb over verhuizen uit Nederland. Het is nooit echt een echt plan geweest, alleen een idee. Maar ik kan dat idee maar niet loslaten, dus misschien ik moet het gewoon doen.

Aan de andere kant zie ik nu hoeveel ik mijn vrienden en familie in Nederland waardeer. Ze geven me een gevoel van veiligheid. Alleen reizen als vrouw is niet altijd zo gemakkelijk geweest als ik had gehoopt. Ik kan niet zeggen dat mij in Nederland niets ergs kan overkomen, maar als dat zo is, heb ik mijn vrienden en familie dicht bij me voor steun. Dat is veiligheid.

Mijn reis loopt ten einde en ik weet nog steeds niet precies wat ik wil, maar ik voel dat het goed zit. Ik laat het leven gewoon gebeuren en ga met de stroom mee. Wat ik wel weet is dat ik veel wil werken als ik terugkom en uiteindelijk vertrek, waarschijnlijk in januari.

Ik ben nu al zenuwachtig om weer thuis te komen, maar eerst ga ik het meeste halen uit mijn laatste drie weken op de Garden route.

Being two months in the same place gives time for thinking...

In India, my friend Pauline said: 'All long term traveling people over thirties are looking to find some answers in life'.
At that point, I wasn't sure. Am I? And if so, what am I looking for?

During this trip, I've become so much aware of the privileges I have. I have the choice to do what I want in life. I don't need to spend all my time working just to pay for food, and rent. I can follow my heart. I feel like it's my duty to do so. I can't let this beautiful life get to waste and I have to live it to the fullest.

Frederieke tells me about a book she's reading about finding your calling. I read it too and it helps me think about it, but actually I already know what I want in life. I have always dreamt of living somewhere in Africa and doing something useful. Probably as social worker. I loved the volunteering job I had in Uganda in a shelter for street kids. How amazing would it be to start something like that and help kids building a better future. 

I have always been shy speaking about this because... is this 'white saviourism'? Do I have the 'savior syndrome'? Should I not do it because of these reasons? Or can I make it happen, not letting my happiness depend on it and with humbleness and respect for the local culture?

In Ghana, William told me to not use those things as excuses. He showed me the Peace home for handicapped kids that his Dutch friend Shalu was starting with some others. They build it for the community in Busua and want the locals to run it. Very inspiring. Shalu told me about how she had to let go of some western values and perspectives. We don't always know it better, it has to connect with the local culture.

My friend Jacques reminds me that I'm talking about moving out of the Netherlands for ten years now already. It has never really been a real plan, just an idea. But I can't seem to let go of that idea, so maybe I should just do it.

On the other side, I see now how much I value my friends and family in the Netherlands. They give me a feeling of safety. Traveling solo as a woman hasn't always been so easy as I hoped it to be.
I can't say that nothing bad can happen to me in the Netherlands, but if it does, I have my friends and family close to me for support. That is safety.

My trip is coming to an end and I still don't know what I want exactly, but I feel that it's fine. I'll just let life happen and go with the flow. What I do know is that I want to work a lot when I come back and leave again, probably in January.

I'm already nervous for coming back home, but first I'm going to make the most out of my last three weeks traveling the garden route.