Garden route

English below 

Een andere reiziger vertelde me over "de grot" in Wilderness. Ik was het een beetje vergeten totdat ik in Wilderness was en iemand me vroeg of ik de grot al had gezien. Ik wist niet zo goed wat ik moest verwachten, want weten wat het was zou de pret bederven, zo hoorde ik.

De grot was te vinden op het spoor. Een prachtig pad, langs een spoorlijn die sinds 2016 niet meer wordt gebruikt. De grot was net voor de brug, die lastiger was om over te steken dan ik had verwacht. Twee mannen die buiten zitten begroeten me.  "25 Rand, alstublieft". Ik ben op zoek naar wat geld, maar heb niet genoeg. Ze laten me binnen voor 22 Rand en wat popcorn.
"Loop langzaam, ik moet daar wat kaarsen aansteken".

Wat ik daarna zie is fenomenaal. De grot is gevuld met versieringen van schelpen, plastic bloemen, schilderijen, discoballen, sieraden, vazen, maskers, poppen, kerstversieringen, spiegels etc. etc. Er zijn een paar bedden en een lounge gedeelte.  Als ik verder loop, vind ik zelfs een keuken. Verbazingwekkend. Het is echt geweldig.

Ik vraag de man die de kaarsen heeft aangestoken hoe dit allemaal is ontstaan. "God", zegt hij. "Ik was dakloos en vroeg God waar ik nu moest wonen. Hij liet me deze grot zien. Het was 2016 en sindsdien heb ik hieraan gewerkt."

Ik denk dat dit een van de meest inspirerende mensen is die ik ooit heb ontmoet. Op een kussen zie ik de tekst 'sommige mensen zoeken een mooie plek, anderen maken een plek mooi'. Hoe toepasselijk.

In Wilderness ontmoet ik Marie, uit Canada. Ze vraagt ​​me mee te reizen, en samen ontdekken we de tuinroute. Er zijn veel mooie wandelingen en stranden.

Als we aankomen in Jeffreys Bay is het erg koud. Het is een surfersstadje waar surfen ook eigenlijk het enige is wat er te doen valt. Na een wandeling vinden we een restaurant om te schuilen voor de regen. We besluiten daar te blijven en wat te drinken en te eten. Eindelijk de margarita's die ik mezelf had beloofd na twee maanden bij Hermanus Backpackers te hebben gewerkt.

We realiseren ons een beetje laat dat het nu donker is en dat ons was verteld niet door het donker te lopen. We besluiten toch te lopen. Het is slechts 500 meter terug naar het hostel. Voor de zekerheid verstop ik mijn telefoon en bankpas in mijn spijkerbroek, onder mijn trui.

En ja hoor... In een donkere straat zie ik twee jongens van een jaar of 15 onze kant op lopen. Ik hoor mezelf denken: 'ze gaan ons beroven'. Toen ging alles heel snel.  Een van de jongens houdt de benen van Marie vast. De ander grijpt de doos met restjes uit mijn handen. Ik voel wat handen onder mijn trui, maar ik kan hem wegduwen. Dan hangt mijn tas opeens niet meer aan mijn schouder. "Kan ik mijn tas terug krijgen?" Ik lach bijna als ik mezelf dat hoor vragen. Marie, als een echte Canadees, biedt hen de restjes aan die ze nog in haar hand heeft.
Zijn we niet lief. De jongens verlaten ons en Marie en ik beginnen te lachen. Ze hebben tenminste onze telefoons en bankkaarten niet. Alleen een tas met boodschappen en mijn oortjes. Ach ja. Ik denk dat het gewoon een dag moest gebeuren tijdens dit jaar en acht maanden reizen. "Welkom in Zuid-Afrika" zegt iemand die in het hostel werkt als we ons verhaal vertellen.

De volgende dag gaan we terug op de tuinroute naar een hostel genaamd Wild Spirit. Ik heb veel over dit hostel gehoord en het was volgeboekt de eerste keer dat we er langs kwamen. We krijgen een rondleiding en ik voel meteen dat deze plek speciaal is. Dit is het soort plek waar ik maanden zou blijven, als ik mijn ticket om terug te gaan naar Nederland niet zou hebben. Ze hebben katten, honden, een paard, een prachtig restaurant waar ze elke avond heerlijk eten serveren. Ze maken elke dag één gerecht en u kunt uw naam op de lijst zetten als u aan dit familiediner wilt deelnemen.
Het is een mooie accommodatie met een aantal mooie wandelingen door een bos, geweldige uitzichten over een vallei, een prachtige boom met een boomhut, elke ochtend meditatie en yoga en enkele andere activiteiten waarvoor je je kunt aanmelden. Elke avond is er een kampvuur waar mensen praten of muziek maken.

De eigenaar, Janny, is een geweldige vrouw die deze plek 46 jaar geleden heeft gebouwd. Ze was toen 26. Ze is erg betrokken bij het beschermen van de natuur van de Tuinroute, wat een gevaarlijke klus is, aangezien hiervoor mensen (vooral vrouwen) worden vermoord. Jenny moest een tijdje onder politiebescherming leven. Gelukkig gaf ze niet op om te doen wat ze belangrijk vindt.

Ik ben zo blij en dankbaar dat ik tijdens deze reizen inspirerende mensen zoals zij heb ontmoet. En wat een geweldige plek is dit om even stil te staan ​​bij mijn reis en me voor te bereiden op mijn terugkeer naar Nederland, wat inderdaad het volgende hoofdstuk van mijn reis gaat worden.

Another traveler told me about "the cave" in Wilderness. I kinda forgot about it until I was in Wilderness and someone asked me if I'd seen the cave already. I didn't really know what to expect, because knowing what it was would spoil the fun, so I heard.

The cave could be found on the railway trail. A beautiful trail, following a railway that hasn't been used since 2016. The cave was just before the bridge, that was a bit more dodgy to cross than I expected. Two men sitting outside greet me. "25 Rand, please". I'm searching for some cash, but don't have enough. They allow me to pay 22 Rand and some popcorn.
"Walk slow, I need to burn some candles over there". What I see next is phenomenal. The cave is filled with decorations from shells, plastic flowers, paintings, disco balls, jewelry, vases, masks, dolls, Christmas decorations, mirrors, etc., etc. There are a couple of beds and a lounge area. When I walk further, I even find a kitchen. Amazing. It's truly amazing.

I ask the man who lighted the candles how all this came into existence. "God", he says. "I was homeless and asked God where I should live now. He showed me this cave. It was 2016 and I have been building it since."

I think this is one of the most inspiring people I have ever met. On a pillow I see the text 'some people look for a beautiful place, others make a place beautiful'. How accurate.

In Wilderness I meet Marie, from Canada. She asks me to travel with her, and together we discover the garden route. There are lots of beautiful hikes and beaches.

When we arrive in Jeffreys bay, a surfers town where surfing is basically the only thing to do, it's very cold. After a walk we find a restaurant to shelter from the rain. We decide to stay there and have some drinks and dinner. Finally, the margaritas I promised myself after working for two months at Hermanus Backpackers.

We realize a bit late that it's dark now and we had been told not to walk through the dark. We decide to walk anyway. It's only 500 meters back to the hostel. Just in case, I hide my phone and bank card in my jeans, under my sweater.

In a dark street I see two boys, maybe 15 years old, walking our way. I hear myself thinking: 'they're going to rob us'. Then everything happened very fast. One of the boys holds the legs of Marie. The other one grabs the box with leftovers from my hands. I feel some hands under my sweater, but I'm able to push him away. Then suddenly my bag isn't on my shoulder anymore.
"Can I get my bag back?" I almost laugh hearing myself asking that. Marie, as a true Canadian, offers them the leftovers that she still has in her hand.
Aren't we sweet. The boys leave us and Marie and I start laughing. At least they didn't get our phones and bank cards. Just a bag with groceries and my earphones. Oh, well. Guess it just had to happen one day during this year and eight months of traveling.
"Welcome to South Africa" says someone working in the hostel when we tell our story.

The next day we go back on the garden route to a hostel called Wild Spirit. I've heard a lot about this hostel and it was fully booked the first time we passed it.
We get a tour around the property. I feel immediately that this place is special. This is the kind of place I would stay for months, if I wouldn't have my ticket to go back to the Netherlands.
They have cats, dogs, a horse, a beautiful restaurant where they serve delicious food every evening. They make one dish every day and you can put your name on the list if you want to join this family dinner.
It's a lovely property with some nice hikes through a forest, amazing views over a valley, a beautiful tree with a tree hut, meditation and yoga every morning and some other activities you can sign up for. There's a campfire every night where people talk or make music.

The owner, Janny, is an amazing woman who built this place 46 years ago. She was 26 at the time. She is very involved in protecting the nature of the Garden Route, which is a dangerous job, since people (especially women) get killed for this. Jenny had to live under police protection for a while. Luckily, she didn't give up doing what she finds important.

I am so happy and grateful to have met inspiring people like her during these travels. And what an amazing place is this to take some time to reflect on my trip and to prepare myself for my return to the Netherlands. Which, indeed, is just going to be the next chapter of my journey.