Ometepe deel 2

Ik ben ondertussen verliefd op Ometepe. Wat een heerlijk eiland vol met mooie vogels, apen, gekko's, vlinders, vuurvliegjes, slangen en spinnen. Oh en niet te vergeten, namelijk mijn aller grootste vijand: de mug. Daardoor is mijn band met spinnen enorm verbeterd.  Spooders en ik zijn ondertussen zulke goede vrienden dat ik onze band heb laten 'vereeuwigen' met inkt in mijn huid.
Het was een leuke ervaring om getatoeëerd te worden op een houten bankje midden in de jungle, omgeven door bijen (er hing namelijk een bijenhuis naast me) en andere interessante insecten en spinnetjes. De kleine spinnetjes vind ik oké, de grotere heb ik nog steeds liever niet te dichtbij me.
Naast de muggen en grote spinnen zijn er nog andere bewoners van het eiland die ik liever op afstand hield, namelijk mannen. Vooral in de eerste week had ik hier erg last van en dacht er zelfs even aan om al eerder Nicaragua te verlaten, omdat ik me toch wel onveilig voelde. Ik werd namelijk constant nageroepen en gefloten en ook had ik in de eerste twee weken in Nicaragua al twee verhalen gehoord van meiden die waren lastig gevallen en aangerand door mannen (andere reizigers). Dit alles bij elkaar gaf me een slecht gevoel en ontwaakte de boze, mannenhatende feminist in mij. In hoeverre ik dat niet sowieso al ben in het dagelijkse leven.
Na de eerste week ontdooide ik weer een beetje (misschien ook niet toevallig dat mijn menstruatie toen voorbij was) en kon ik weer meer van het leven op het eiland genieten. Ik heb ook het idee dat het catcalling wat minder was geworden, maar misschien kon ik me er gewoon beter voor afsluiten.

Verder heb ik behoorlijk wat interessante dingen meegemaakt op het eiland. Zo heb ik bijvoorbeeld een cacao ceremonie bijgewoond. Dit was midden in de jungle bij een kampvuur, waarop we met een grote pan de cacaobonen roosterden, om ze vervolgens te pellen en te vermalen. Dit deden we vervolgens in een pan met water, terwijl we onze intenties uitspraken voor de ceremonie. Mijn intentie was om meer vanuit gevoel en intentie te leven en minder in mijn hoofd te zitten. We voegden wat kruiden aan de drank toe zoals chili, kurkuma, kaneel, gember en wat suiker. Na het drinken moesten we in tweetallen elkaar in de ogen aankijken en vervolgens zeggen waar we dankbaar voor waren en welk dier we in de ander zagen. Leslie zag in mij een urraca vogel. Dit is een soort ekster die veel voorkomt op het eiland met hele mooie blauwe veren. Ik heb er eerder al een foto van geüpload. Ook kregen we rapé tijdens de ceremonie. Dit is een soort tabak dat via een pijpje in je neus geblazen wordt. Niet per se fijn, maar 't zou goed zijn voor het een of ander. Ik werd vooral duizelig ervan. 
Verder werd tijdens het maken van de drank verteld over hoe de Maya's eerder cacao gebruikte. Het heeft voor hen destijds gediend als ruilmiddel. Cacao is dus gewoon geld. Ik snap 't wel. De cacaodrank die wordt gedronken tijdens de ceremonie wordt een hartopener genoemd en beschouwd als medicijn. Love it.

Ook heb ik een breathwork workshop bijgewoond en hoewel ik me prima thuis voel in het spirituele hippie gebeuren, ging dit misschien toch een beetje ver. De bedoeling is om voor lange tijd, ritmisch, hard in en uit te ademen door je mond. Op gegeven moment voelde ik m'n lichaam tintelen, maar verder gebeurde er weinig. Wel voelde het heel apart, maar wel chill toen een begeleider op een paar punten op mijn lichaam drukte, waar volgens haar de energie niet goed stroomde. Interessant vond ik vooral hoe de anderen om mij heen wilde geluiden maakten en rare bewegingen maakten en echt in een soort trance leken te zijn.
Ben daar zelf misschien toch iets te nuchter voor.

Een wat meer down to earth activiteit waar ik bijna dagelijks van heb genoten is het bekijken van de prachtige zonsondergang. Het verveelde nooit. Soms zwemmend vanuit het water, soms vanaf een pier, soms vanaf een prachtig strand... De mooiste locatie was wel op een stuk land van de hosteleigenaar. Hij nam ons mee daarheen en we zouden daar gaan koken en eten. Nu had ik een iets minder primitieve keuken in gedachten, maar ach, het was een avontuur. We maakten een kampvuur, waren onderweg gestopt om bij de buren een grote pan te lenen en kookten daarin wat aardappelen en plantain (banaan) in het water van het meer. Ik was een beetje ongerust omdat het water niet echt had geborreld en een van de jongens die mee was me net zat te vertellen dat hij eerder zoiets had gedaan en toen twee weken heel erg ziek was. Ik besloot dus samen met hem naar een restaurant te gaan. Eerst nog in het donker de weg terugvinden door de jungle...
Na een paar minuten gaven we het op. De batterij van zijn telefoon was ook leeg en met zijn tweeën met één zaklampje was behoorlijk lastig lopen. Uiteindelijk wilde de rest ook wel vertrekken dus konden we samen. Ondertussen vlogen er super veel vuurvliegjes rond en zag het eruit alsof we in een magisch sprookjesland liepen. Het is echt niet normaal hoe prachtig Ometepe is.

Een van de laatste dagen op het eiland heb ik een kajak gehuurd samen met Eirish, een Russische meid die al zeven jaar op pad is en leeft van de kunst die ze maakt en verkoopt. Heerlijk mens. We gingen samen op de scooter naar het strand waar we de kajak konden huren. Nu heeft een deel van het eiland een goede weg, maar een groot deel is gewoon zand met stenen. Toen ik net op het eiland aankwam vond ik die wegen maar spannend, maar inmiddels ben ik een echte scooter pro. Gewoon gas blijven geven en dan komt 't over 't algemeen wel goed.
Met de kajak zijn we naar de rivier gegaan en het was echt prachtig. Enorm veel mooie vogels, waarvan ik helaas de naam niet weet. Ik geloof dat Ometepe wel echt een perfecte bestemming is voor vogelspotters. Er zouden ook kaaimannen in de rivier leven, maar die hebben we helaas niet gezien. We hadden ook eigenlijk nog verder willen kajakken, maar op gegeven moment was de rivier dicht gegroeid met een soort kool planten. Na een poosje gevochten te hebben met de kool en wat spinnenwebben gaven we het op en gingen we terug over het meer die door de wind ineens veranderd was in een wilde zee. Deed ik tenminste nog eens iets aan sporten...

Ondertussen ben ik alweer in Costa Rica! Het plan was om zondag de tijd te nemen om van het eiland af te gaan en te overnachten in Rivas om dan op maandag naar Costa Rica te gaan, zodat ik niet weer de fout maakte om in het donker ergens aan te komen. Op zondag rijden er geen bussen en ik hield er dus rekening mee dat het lang zou duren voor ik ergens aankwam. Ik was alleen vergeten dat het ook zijn voordelen heeft om als vrouw alleen te reizen. Het heeft me maar een uur gekost om liftend bij de haven aan te komen, wat sowieso 45 minuten rijden was. Alles verliep zo snel dat ik besloot meteen maar de grens over te gaan. Dan had ik dat ook maar gehad. Ook dat verliep allemaal soepeltjes en dus kwam ik gisteren mooi op tijd aan in Liberia.

Wat een omslag om vanuit de jungle te komen en weer tussen het beton te lopen. Costa Rica ziet er ook heel anders uit dan Nicaragua. Alles is netjes strak aangelegd, er zijn stopknoppen in de bus en de douche hier heeft een douchekop. Je kan hier zelfs wc papier door de wc spoelen. Dat is lang geleden... Het heeft allemaal zijn voor- en nadelen. Ik ben wel gek op de natuurlijke wildernis van Nicaragua. Costa Rica is heel westers en dat is minder mijn ding. Ik heb ook eigenlijk alleen maar geklaag gehoord afgelopen maanden over Costa Rica. Elke backpacker heeft me geadviseerd er niet te lang te blijven, vooral omdat het een duur land is. Mijn plan is echter om hier een maandje rond te reizen met Jorley. Ik kijk er heel erg naar uit om hem weer te zien en we gaan er sowieso wat moois van maken. Morgen ga ik naar het vliegveld om hem op te halen!