Lago de Atitlán

Ik ben aangekomen in land nummer 2, Guatemala! Ik vond het meteen prachtig. Het was een 13 uur durende, hobbelige busreis, maar ik heb ervan genoten. Wat een mooie uitzichten. Alleen daarom al ben ik blij dat ik niet met het vliegtuig ben gegaan. Ik was nogal nerveus voor de grensoversteek, maar dit verliep heel gemakkelijk. Eerst moesten we door een coronatentje om ons vaccinatiebewijs te laten zien en onze temperatuur te meten. Shoshanna (een Amerikaanse dame die nu in Guatemala woont en ook in hetzelfde hostel had geslapen) liep daar echter gewoon voorbij en dat leverde ook geen problemen op. Ik zag de vrouw naar mijn gele boekje kijken of ze geen idee had wat ze aan het bekijken was en gaf het toen weer terug. Daarna door naar het volgende hokje waar ik mijn paspoort afgaf en een stempel kreeg zonder een woord te wisselen met die meneer. Prima.
Shoshanna was een fijn reisgezelschap die me veel tips had gegeven voor Guatemala. Ze zei me dat ik sowieso naar Semuc Champey moest gaan en had een aanrader voor een prachtig hostel midden in de jungle. Daar ben ik nu naartoe onderweg.
Maar eerst zal ik nog vertellen over het meer Atitlan. Ik had twee nachten in een hotel geboekt in Panajechel, omdat ik daar aan zou komen en even geen zin had in moeilijk gedoe. Even een kamer voor mezelf en even rustig aandoen was waar ik behoefte aan had dus wat ik heb gedaan. Panajachel is voor veel reizigers alleen een opstapplaats voor de bootjes die naar alle andere plaatsen rondom het meer liggen. Er zijn veel winkeltjes waar ze overal wel hetzelfde verkopen. Ook lopen er veel indiginous vrouwen en kinderen die zelfgemaakte sjaaltjes en armbandjes verkopen. Verder kon je er allemaal activiteiten doen waar ik even geen zin in had, dus ik heb alleen lekker gewandeld en gegeten en gedronken en daar is het ook wel mee gezegd.
Ondertussen had ik nog contact met Valentina en zij was ook aan het meer in een ander plaatsje en we spraken af om elkaar weer te ontmoeten in San Marcos. Shoshanna had me San Marcos afgeraden omdat het te toeristisch was naar haar smaak, en hoewel ik haar helemaal begrijp, wilde ik er toch graag heen. Het is namelijk wel makkelijker connecten met toeristen dan met locals, vooral aangezien mijn Spaans nog niet zo muy bien is. En ik had wel weer behoefte aan wat te kletsen.
We hadden een heel leuk eco hostel gevonden, waar het drinkwater zelf gefilterd werd en de douches buiten waren en met een hele mooie tuin en chillruimte. Er waren ook veel leuke mensen, dus het was een aangenaam verblijf. Het enige nadeel was dat het veel regende en dan ook meteen behoorlijk koud was. Daarom was twee nachten daar ook wel weer genoeg.
San Marcos is een echt hippiedorpje. Er zijn vooral veel toeristen, nomads en expats te vinden die door tienerjongens in tuctucs worden rondgereden. Ook waren er super veel honden waarvan me van veel niet duidelijk was of het een huisdier, waarhond of zwerfhond was. Ze lopen in ieder geval gezellig met je mee als je rondloopt wat hoger op de berg door de bospaden, waar ik ook nog wat loslopende paarden tegenkwam.
Op vrijdag hebben we meegedaan aan een yogales. De plek alleen al was geweldig, namelijk hoog op de berg met een prachtig uitzicht op het meer en de vulkanen. Niet dat ik er veel van heb kunnen genieten toen ik in de knup op de kop stond, maar het circus dat zich in de zaal afspeelde was interessant genoeg. Het bleek namelijk wel een klas voor gevorderden te zijn...
Op zaterdag hebben we eigenlijk alleen wat rondgewandeld en gesocialised en lekker op tijd naar bed gegaan, aangezien onze wekker weer om 4 uur ging en onze bus om 5 uur vertrok richting Antigua, om daar over te stappen op de bus naar Semuc Champey. Waar als het goed is het dan eindelijk wèl echt warm is...