Vipassana

English below.

De dag voordat ik begin aan de vipassana besluiten Jorley en ik een einde te maken aan onze relatie. De afstand is toch te lastig. Het valt me erg zwaar. Een vriendin van me zegt me: "je hoeft die vipassana nu niet te doen he? En als het te zwaar is met een gebroken hart kan je gewoon stoppen he?". Natuurlijk ga ik dit gewoon doen en natuurlijk ga ik niet opgeven. Hoewel ik het liefst bij een vriendin op de bank plof met wat chocola en ijs, weet ik dat die vipassana goed voor me gaat zijn.

De volgende dag vertrek ik naar de Dhamma centre en lever ik mijn telefoon, tablet en notebook in. Van de mannelijke hulp leraar krijgen we uitleg. Mannen en vrouwen zijn de rest van de tijd gescheiden. Er zijn veel regels. In de komende 10 dagen mogen we niet praten, moeten we oogcontact vermijden, niet lezen, niet schrijven... we mediteren 10 uur per dag en verder is het alleen eten, douchen, beetje schoonmaken en rusten. Verder helemaal niets.

Elke avond krijgen we via een video uitleg van de leraar over de filosofie en de opdracht voor de volgende dag. Ook is er twee keer per dag een gelegenheid om vragen te stellen aan de hulp lerares, een oude vrouw met de meest stralende ogen die ik ooit heb gezien.
Een van de laatste momenten waarop nog gepraat mag worden zegt een van de vrouwen: "you're excited, right? I see it in your face". Ik heb eigenlijk geen idee wat me te wachten staat. Ik ben gewoon een nieuwsgierig persoon die benieuwd is wat deze ervaring me gaat leren.

Op de volgende dag (dag één) focussen we ons de hele dag op hoe de ademhaling voelt in de neus. Op dag twee concentreren we ons op onze neus en bovenlip. Op dag drie observeren we of er ook andere sensaties waar te nemen zijn in dit gebied. Ik neem vooral knie, heup en rugpijn waar, wat me erg veel afleid van de meditatie, dus aan het einde van de dag vraag ik de hulp lerares om een rugsteun. Ze zegt dat we op dag vier beginnen met de vipassana en de pijn me juist kan helpen. Ik begrijp het nog niet helemaal, maar best. Ik probeer het nog wel even.

Dag vier gaat een stuk beter. We beginnen met de vipassana techniek wat inhoudt dat je de buitenkant van je lichaam scant en observeert of je iets voelt met elk stukje huid dat je hebt. Na een poosje voel ik de tintelingen over mijn lichaam bewegen die ik stuur met mijn gedachten. Pretty cool.
De pijn in mijn rug blijft komen en gaan. Ook voel ik mijn benen vaak niet meer na een lange tijd in dezelfde houding.
Op dag vijf krijgen we de opdracht om tijdens drie bepaalde uren totaal niet te bewegen. Het lukt me in eerste instantie niet. Na een meeting hierover met de hulp lerares besluit ik de "strong determination" te hebben om een uur stil te zitten. Ik heb toch wel genoeg wilskracht? Het moet te doen zijn. Dit uur is ontzettend zwaar. Ik wil stoppen, maar dwing mezelf om door te gaan... en het lukt me! Maar aan het eind vraag ik me wel af wat ik eigenlijk in vredesnaam aan het doen ben hier. Wat ben ik mezelf aan het aandoen?
Mijn stemming is erg wisselend. Ik besteed erg veel tijd aan het denken over Jorley en hoe alles is gelopen en voel me dan erg slecht. Andere momenten voel ik me juist heel licht en geniet ik intens van de kleine dingen. Zonnestralen op mijn huid in de pauze, lekker Indiaas eten en super schattige eekhoorns in de tuin.

De komende dagen blijft het zo gaan. Up and down. Sommige momenten ben ik ervan overtuigd dat deze vipassana het beste is dat me ooit is overkomen en andere momenten vraag ik me weer af of het allemaal wel werkt, of ik het wel goed doe enz. Maar we zijn hier om de waarheid waar te nemen zoals het is, legt de leraar ons uit. Niet zoals je wil dat het is, maar zoals het is. En daarbij is het de bedoeling om gelijkmoedig (calm and composed) te blijven.
Vaak lukt het me. Ik ben nu in een kut stemming. Prima. Mijn lichaam doet pijn. Dit is ook maar een gevoel. Alles is tijdelijk. Ook als je niet reageert op de pijn, gaat het vanzelf weer weg, leert ook mijn onderbewuste. Ik hoef niet overal op te reageren.
Soms voel ik de pijn voor een kort moment heel objectief, zonder het te labelen als pijn of vervelend, als gewoon een gevoel en voelt het even niet als lijden. Het is echt bijzonder wat de mind allemaal kan.

Soms lukt het me ook totaal niet. Het is inmiddels dag acht en nu zou alles makkelijker moeten worden, heb ik me laten vertellen. Waarom heb ik nog steeds pijn? Hoe kan ik in vredesnaam kalm blijven met deze pijn?! Wat is dit voor stomme cursus? Het is al dag acht, ik bak er niets van. De hulp lerares legt me uit dat dit patroon van onze gedachten niet gemakkelijk te doorbreken is, maar dit is juist de oefening van vipassana. Straks in het echte leven komen er ongetwijfeld weer zware dingen op onze pad en als we dan onze mind zo getraind hebben dat we gelijkmoedig blijven onder elke situatie, dan zijn we verlost van ons lijden.
Eigenlijk is het ook wel apart dat we allemaal wel weten dat we ons lichaam in shape moeten houden, maar dat we niet massaal onze mind fit houden.
En dat die gedachtes invloed hebben op mijn stemming is ook iets dat me erg duidelijk wordt. Zoveel stemming wisselingen terwijl ik elke dag precies hetzelfde doe. Niemand zegt iets tegen me, ik lees of zie niets dat me kwetst... ik creëer het allemaal zelf, het goede en het slechte.

De vipassana leraar legt uit dat al ons lijden wordt veroorzaakt doordat we overal een positief of negatief label aangeven. Een negatief label leidt tot afkeer van iets en een positief label lijdt tot verlangen. Het is de kunst dus om je niet te hechten aan bepaalde positieve gevoelens door je te realiseren dat alles tijdelijk is.

Aangezien ik geen geoefende mediteerder ben, gaan mijn gedachten natuurlijk constant alle kanten op en besteed ik erg veel tijd aan het nadenken over vanalles. Ik besef me dat ik mijn familie eigenlijk heel erg mis en denk na over wat diepe vragen. Hoe weet je of je de ongehechtheid niet inzet als vermijding van je gevoelens? Zoals mensen die zeggen dat je niemand kan vertrouwen? Want dat is volgens mij een trauma respons. En wat is dan eigenlijk het verschil tussen verlichting en een depressie? En waarom lopen deze mieren met hun kont omhoog? Waar is de spin die bij de wc woont gebleven? Zou de gekko die opgegeten hebben?

Veel vragen en geen google in de buurt. Ik vind veel antwoorden uiteindelijk in mijn eigen hoofd.

Op de laatste dag voel ik me een wandelend zonnestraaltje. Ik voel zoveel liefde en compassie voor iedereen. Wat een prachtige ervaring. Langzaamaan krijgen we onze vrijheden weer terug. Wat heerlijk om met elkaar te kunnen kletsen. Fijn om te horen dat het met iedereen die ik heb gemist nog steeds goed gaat (want ja ik had veel tijd om me zorgen te maken natuurlijk) en heerlijk om weer wat anders te bekijken dan de binnenkant van mijn oogleden.
Prachtig leven.

The day before I started Vipassana, Jorley and I decided to end our relationship. The long distance is too hard. It's very hard for me. A friend tells me: "you don't have to do that vipassana, you know? And if it's too heavy with a broken heart you can just stop". Of course I'm just going to do this and of course I'm not going to give up. Although I prefer to plop on the couch with a friend and chocolate and ice cream, I know that vipassana is going to be good for me.

The next day I leave for the Dhamma center and hand in my phone, tablet and notebook. We get instructions from the male assistant teacher. Men and women will be separated the rest of the time. There are many rules. For the next 10 days we are not allowed to talk, we have to avoid eye contact, not read, not write... we meditate for 10 hours a day and the rest of the time we only eat, shower, clean and rest. Nothing else is allowed.

Every evening we watch a video with explanation from the teacher about the philosophy and the assignment for the next day. Also twice a day there is an opportunity to ask questions to the assistant teacher, an old woman with the brightest eyes I have ever seen. One of the last moments when it is still allowed to talk, one of the women says: "you're excited, right? I see it in your face". I actually have no idea what to expect. I'm just a curious person curious to see what this experience will teach me. On the next day (day one), we focus all day on how the breath feels in the nose. On day two, we focus on our nose and upper lip. On day three we observe whether other sensations can be felt in this area. I mainly notice knee, hip and back pain, which distracts me a lot from the meditation, so at the end of day three I ask the assistant teacher for a back support. She says we will start the vipassana meditation on day four and the pain may actually help me. I don't quite understand it yet, but okay. I'll give it another try. Day four is going a lot better. We'll start with the vipassana technique which involves scanning the outside of your body and observing if you feel anything on every bit of skin you have. After a while I feel the tingles moving over my body that I send with my thoughts. Pretty cool.

The pain in my back keeps coming and going. Also, I often don't feel my legs anymore after sitting in the same position for a long time. On day five, we are instructed not to move at all for a whole hour in the morning, afternoon and evening. I can't do it at first. After a meeting about this with the assistant teacher I decide to have the strong determination to sit still for an hour. Do I have enough willpower? It must be doable. This hour is very tough. I want to stop, but force myself to keep going... and I succeed! But at the end I do wonder what the hell I'm doing here. What am I doing to myself? My mood is changing a lot. I spend a lot of time thinking about Jorley and how everything turned out and I feel really sad. Other times I feel very light and I enjoy the small things intensely. Sunrays on my skin during breaktime, tasty Indian food and super cute squirrels in the garden. It will continue to be like this for the next few days. Ups and downs. Sometimes I am convinced that this vipassana is the best thing that ever happened to me and other times I wonder if it all works, if I am doing it right, etc. But we are here to perceive the truth as it is, the teacher explains to us. Not as you want it to be, but as it is. And the intention is to remain calm and composed. I often succeed.
I'm in a shitty mood right now. Fine. My body hurts. This is also just a feeling. Everything is temporary. Even if you don't respond to the pain, it will go away on its own. My subconscious also learns I don't have to respond to everything. Sometimes I feel the pain very objectively for a brief moment, without labeling it as pain or annoying, as just a feeling and for a while it doesn't feel like suffering. It's really special what the mind can do.

Sometimes I can't do it at all. It is now day eight and everything should be easier now, I was told. Why am I still in pain? How on earth can I keep calm with this pain?! What kind of stupid course is this? It's day eight already, I suck at this. The assistant teacher explains to me that this pattern of our thoughts is not easy to break, but this is the very practice of vipassana. Soon in real life heavy things will undoubtedly come our way again and when we have trained our minds in such a way that we remain equanimous in every situation, then we are freed from our suffering.

Actually, it's strange that we all know that we have to keep our body in shape, but that we don't keep our mind fit.

And that those thoughts influence my mood is also something that becomes very clear to me. So many mood swings while doing the exact same thing every day. No one says anything to me, I don't read or see anything that hurts me... I create it all myself, the good and the bad.

The vipassana teacher explains that all our suffering is caused by ourselves because we're putting a positive or negative label on everything. A negative label leads to aversion and a positive label leads to desire, which leads to craving. The trick is not to get attached to certain positive feelings by realizing that everything is temporary.

Since I'm not a trained meditator, my thoughts are constantly going in all directions. I realize that I actually miss my family a lot and think about some deep questions. How do you know if you are not using detachment as an avoidance of your feelings? Like people who say you can't trust anyone. Because I think that's a trauma response. And what is the difference between enlightenment and depression? And why do these ants walk with their butts up? Where did the spider that lives near the toilet go? Could the gecko have eaten it?

Lots of questions and no google around. I find many answers ultimately in my own head.

On the last day I feel like a walking ray of sunshine. I feel so much love and compassion for everyone. What a wonderful experience. We are slowly regaining our freedom. How wonderful to be able to chat with each other. Nice to hear that everyone I missed is still doing well (because, yes, I had a lot of time to worry of course) and wonderful to see something other than the inside of my eyelids.
Beautiful life.