Taganga 2

Ja, Taganga... Als mensen me vragen wat er nou zo bijzonder aan is weet ik er niet een duidelijk antwoord op te geven. Misschien de super chille vibe, de gekke mensen. De strandjes zijn niet bijzonder mooi, het eten is er niet bijzonder lekker. Er is eigenlijk ook vrij weinig te doen, behalve op het strand hangen of duiken. Op het strand heb ik zeker veel tijd doorgebracht, maar van het duiken is niets gekomen. Het voelde op gegeven moment als iets wat ik nog moest doen, maar ik moet helemaal niets en dus is dat wat ik deed. De dagen gingen alsnog super snel voorbij.

Een poosje heb ik gewerkt bij hostel Divanga. Mijn eerste baantje als kunstenaar. Ik mocht een tafel beschilderen. Ik kreeg er een week de tijd voor en kreeg in ruil hiervoor een bed, ontbijt en lunch. De eerste week wachtte ik tot de guy van maintenance de eerste laag zwart had gemaakt en het werden dus twee weken. In die tijd had ik ook een airbnb geboekt, aangezien ik een beetje moe was van het hostel leven. Een half jaar lang elke dag nieuwe mensen ontmoeten is niet niets. En als je een maand lang boekt bij Airbnb krijg je vaak korting, dus deed ik dat. Even wat me-time. Ik ben maar weer eens naar de sportschool gegaan en maakte regelmatig een ochtend wandeling naar 'het uitkijkpunt' om daar te ontbijten. In de middag childe ik vaak in de tuin van de airbnb. Rond 6 uur zonsondergang bekijken en daarna eten in het hostel of in een restaurant, afhankelijk van hoe sociaal ik me voelde op die dag.

Ik begin ook al erg te wennen aan de cultuur hier. Af en toe realiseer ik me weer even hoe andere wereld dit is als ik me verbeeld hoe de dingen die ik zie eruitzien als ze in Nederland zouden plaatsvinden. Bijvoorbeeld een verjaardagsfeestje van een kindje dat 5 werd die met zijn vriendjes/vriendinnetjes staan te dansen op reggaeton met behoorlijk expliciete lyrics. De koffie verkopers die op straat lopen met hun karretje en keihard TINTO roepen. Constant. Al het getoeter in het verkeer, een random motorrijder vragen of hij of zij je naar je bestemming kan brengen (tegen kleine vergoeding) en vooral de enorme geluidsinstallaties die goed zijn voor een festival voor je huis aanzetten, ook al doen de buren schuin tegenover precies hetzelfde en hoort iedereen (ook in andere straten) nu constant meerdere liedjes door elkaar. Het is geen gek idee om oordoppen in te doen als je door de straten van Taganga wandelt.

Ik bedenk me nu trouwens iets dat een super grote plus was aan Taganga, namelijk dat er altijd veel wind is. En dat betekent minder zweet maar vooral: nauwelijks muggen! Ook al denk ik dat mijn lichaam ondertussen gewend is geraakt aan deze muggen. Tijd om weer verder te te gaan dus.

Na 53 dagen Taganga begon ik me er al erg thuis te voelen. Ik heb voor 14 maart een vliegticket naar Rio de Jenairo geboekt. Toch maar eens vliegen na al die tijd. Maar eerst nog wat lange bus ritten naar Medellin en Bogota. Ik ga de heerlijke chille vibe en het weer van Taganga erg missen, maar kijk ook weer uit naar nieuwe avonturen en heb weer nieuwe energie om te socializen.

Trouwens, mijn tattoos zijn te bekijken op instagram.com/susiestraveltattoos.