San Blas

Mijn wens komt uit als ik een mailtje krijg dat er een boot al op woensdag vertrekt waar ik mee kan. Yes! Twee dagen minder in Panama en twee dagen eerder in Colombia, het land waar ik zo veel mooie verhalen over heb gehoord tijdens mijn reis zo ver. Voor de laatste nacht boek ik een overnachting in Puerto Lindo, het plaatsje waarvandaan de boot vertrekt. Het kost wat meer dan in de stad, maar voor een nachtje kan ik dat wel veroorloven.
In het hostel ontmoet ik al een Noorse man die ook meegaat op de boot. Ook een solo reiziger, fijn. Ik ben erg benieuwd naar de rest van de groep.

Dag 1
Om 17.00 verzamelen we bij de boot. De hele groep is er al als ik aankom en ik ben dus de laatste die een bed kan kiezen. Kut... het enige plekje dat over is, is een "driepersoonsbed" met twee Nederlandse jongens. Gezellig. We kunnen in ieder geval in het Nederlands schaapjes tellen vanavond.
De rest van de groep bestaat uit een Pools stelletje, drie Engelse jongens, drie Fransen en drie Frans sprekende Canadezen. Totaal een groep van 15. En verder natuurlijk de kapitein, zijn vrouw en nog twee... crewleden? Of misschien gewoon vrienden.

We krijgen uitleg van de kapitein en hij vertelt dat we morgenochtend om 5 uur vertrekken. Tot die tijd zijn we vrij om te gaan waar we willen en de Engelse en Nederlandse jongens besluiten naar een bar te gaan. Ik ga met ze mee, want we gaan al genoeg tijd op die boot doorbrengen. In de eerste bar zit een grote groep Nederlandse zeilers van middelbare leeftijd te klagen over al die stomme backpackers. Ik doe maar gewoon of ik ze niet versta. Er blijkt geen eten geserveerd te worden in die bar dus al snel gaan we verder richting het enige restaurant in het dorpje, die trouwens van een Nederlandse man is en waar ik eerder al een andere groep Nederlandse zeilers tegen kwam. Ik had geen idee dat Panama zo'n populaire bestemming is voor Nederlanders.

Onderweg naar het restaurant worden we echter afgeleid door harde muziek uit een huis of een bar waar alleen locals te vinden zijn. De jongens besluiten naar binnen te gaan en worden meteen toegejuicht door wat vrouwen die bij de ingang staan. De jongens hebben alleen maar oog voor één ding namelijk: bier! Biertjes zijn hier maar 1 dollar, wat een stuk goedkoper is dan op andere plekken en dus besluiten ze om daar te blijven. Je kan er ook wat hotwings bestellen, dus ze zijn tevreden. Zelf ben ik iets minder enthousiast. Ik heb graag een goede maaltijd voor we op de boot gaan en ik waarschijnlijk niet veel ga eten, omdat ik niet van seafood houd. Ook heb ik geen zin om mee te maken hoe die mannen daar zich gedragen als ze nog wat meer op hebben en ik besluit dus om zelf verder te lopen naar het restaurant.
Iets later komt daar ook de Frans sprekende groep aan. Leuk om ze alvast wat beter te leren kennen.
Op tijd gaan we weer terug naar de boot en ik ga vervolgens lekker op tijd naar bed, want ik houd van een goede nachtrust. De rest van de groep vind dit echter niet belangrijk en die nacht word ik erg vaak wakker van dronken mensen die naar binnen komen.

Dag 2

Als dan eindelijk de zon opkomt en de motor van de boot aangaat ga ik snel naar boven om te zien hoe we wegvaren tijdens de zonsopkomst. Er was een goede weersverwachting, maar de wind is sterk en de golven zijn enorm. Niet lang nadat we weg zijn gevaren komen de eerste jongens al misselijk naar boven.
Ik ben zelf ook best bang om zeeziek te worden. Ik had wat pillen hiertegen gekocht, maar die ben ik helaas kwijt.
Als ik even naar beneden ga om mijn waterfles te pakken voel ik al dat het niet fijn is om daar te lang te blijven.
Uiteindelijk moet ik toch weer een keer terug om naar de wc te gaan en ook wil ik mijn jas pakken, want het is behoorlijk fris. Ik kan mijn jas zo snel niet vinden en mijn maag zegt me dat ik weer snel naar boven moet. Daar hang ik dan met een paar anderen te kotsen over de rand van de boot. Wat een dag...
Een van de twee crewleden ligt de hele dag in bed. Wat jongens vertellen me dat ze haar vannacht dronken uit het water hebben gevist, toen ze tussen de boot en de dok was gevallen. De andere man van de crew doet en zegt niets. Hij spreekt alleen Italiaans, dus kan alleen met de kapitein praten, die ook van oorsprong Italiaans is. De kapitein vindt zichzelf geen Italiaan. Hij woont op de zee.
Iemand maakt een opmerking tegen de kapitein dat de golven wel erg hoog zijn vandaag. De kapitein antwoordt hierop met: "nee hoor! Wind en golven, dat is het leven van een zeiler!". Hij vindt 't geweldig.

De hele dag is het eigenlijk stil op de boot. Iedereen is zeeziek en/of hangover. Een aantal slapen en een aantal liggen met ogen dicht te wachten tot we aankomen. Zelf verlang ik er ook naar om mijn ogen te sluiten na zo weinig slaap, maar elke keer als ik het probeer, protesteert mijn maag en dus staar ik de hele dag naar de horizon.

Aan het eind van de middag spot ik plukjes palmboom die boven het water uitkomen. Eindelijk! De San Blas eilanden!
Als om 16.00 het anker uitgerold wordt is het eindelijk tijd voor ontbijt. Dat had niemand toch binnen kunnen houden eerder op de dag.
De omgeving is prachtig. Helder blauw water, hagelwitte strandjes en palmbomen. Het lijkt zo van het internet geplukt. Van die bewerkte foto's, maar dan echt en overal om me heen.

Die avond eten we op de boot een heerlijke vegetarische pasta. Jamilla, de vrouw van de kapitein, kan heerlijk koken!
Ik hoop hardop dat iedereen lekker op tijd gaat slapen vanavond, waarop een van de Canadeze meiden zegt: "I'm tired too, but I don't want to miss out". 'Ik wil vooral mijn nachtrust en de zonsopkomst niet missen' denk ik als ik me weer richt op mijn national geographic serie. Wat ben ik ineens een oud wijf nu ik dertig ben.

Dag 3

We varen iets verder naar een aantal andere kleine eilandjes en vermaken onszelf met het verkennen van de kleine eilandjes en snorkelen. In de middag hebben we een barbecue op een van de eilandjes.

Ik kom er achter dat de boot ook het huis is van de kapitein en dat hij al voor 40 jaar zeilt. Hij is ook een echte kapitein. Hij schreeuwt wat commando's en praat altijd in gebiedende wijs. Waarschijnlijk is zijn intentie om duidelijk te zijn, maar het komt regelmatig voor dat niemand hem begrijpt. Hij doet het zeilen eigenlijk bijna alleen en alleen zijn vrouw helpt hem en de Poolse jongen, want die heeft ook wat zeilervaring. Verder moet iedereen vooral overal vanaf blijven van de kapitein.

Ik verbaas me over hoe snel de biertjes er doorheen gaan. De eerste werden al kort na het ontbijt geopend. Zelf heb ik geen drank mee. Ik ben niet op deze boot voor een feestje, ik wil gewoon naar Colombia. Ook heb ik er totaal geen zin in na een hele dag zo zeeziek te zijn geweest. Ik ben eigenlijk de enige, maar gelukkig is het Poolse stelletje ook niet echt aan het feesten dus ik zit gezellig met hen te kletsen, terwijl de rest aan het dansen is en dronken van de mast af springt.
De kapitein had nog gezegd dat je er niet in mag klimmen zonder schoenen en je het eerst moet vragen. Daar trok nu niemand zich iets van aan en ik zat te wachten tot de kapitein weer boos zou worden. Niet veel later loopt de kapitein er naar toe en zegt: "who wants a bonfire on the island?" Iedereen juicht en het springen is afgelopen. De truc heeft gewerkt. Voordat we naar het eilandje gaan genieten we nog even van de zonsondergang en het avondeten op de boot.

Op het eiland ontmoeten we Kuna Yala, de oorspronkelijke en nog steeds enige bewoners van de San Blas eilanden. Hoewel San Blas officieel tot Panama behoort, hebben de Kuna hun eigen regels en wetten. Zij beheren het toerisme en dat betekent dat je voor sommige eilanden entree tax moet betalen. Ik vind het mooi dat hierdoor er geen resorts gebouwd worden en de Kuna Yala hun eigen manier van leven behouden. Ze dragen allemaal traditionele kleding en sommige mannen hebben hun wangen rood geschminkt.

De Kuna maken voor ons het kampvuur in ruil voor wat drank en het vuur wordt enorm. Vonken vliegen tegen de palmbomen, maar de Kuna blijven relaxed dus het zal wel goed gaan. Ze zullen het vast vaker doen.

Ondertussen geniet ik ervan om te kijken naar de groep dronken mensen. Het lijkt een beetje een reality show. Op de boot is ook maar een vrijgezelle chick en een stuk of vijf beschikbare jongens. Deze chick is inmiddels behoorlijk dronken en ik zit te wachten tot er duidelijk wordt welke van de jongens de gelukkige is. Het blijft tot het eind van de avond spannend. Dan verdwijnt ze met een van de Engelse jongens naar de andere kant van het strand.

Dag 4
Iedereen is brak, maar ik voel me misschien nog wel het beroerdste van iedereen. Keelpijn, hoesten, koorts, diarree... Ook ben ik behoorlijk verbrand ondanks dat ik me super vaak heb ingesmeerd gisteren. Ik besluit de hele dag op bed te blijven, want ik MOET morgen beter zijn. We varen dan namelijk 30 uur lang over open zee naar Colombia. De nacht die ik doorbracht op de wc in Panama city is nog vers in mijn geheugen en dat wil ik echt niet nog een keer en dan ook nog op de wc in de boot waar je contant meters de lucht in geslingerd wordt door de hoge golven.

Dag 5
Gelukkig luistert mijn lichaam naar me en voel ik me weer wat beter. De pilletjes die ik van iedereen kreeg zullen hun werk hebben gedaan. Fijn dat mensen zo goed voor me zorgen. Ik heb beter geslapen dan de andere nachten. Ook zijn de golven vandaag een stuk minder heftig dan op de eerste dag.
In de ochtend vingen we een grote vis, zo'n 30-35 kilo, schatte de kapitein. Hij was dolenthousiast. Ik keek geïnteresseerd toe, maar ergens vind ik 't ook een naar gezicht om te zien hoe zo'n dier wordt gedood. Maar ja, ik eet nog steeds vlees dus ik heb er niets over te zeggen.

We hebben net zoals op de eerste dag weer wat dolfijnen mee zwemmen met de boot. Ze spelen met de voorkant van de boot. Dit is echt het hoogtepunt van de dag, want verder gebeurt er weinig.

Tijdens zonsondergang zongen de Franstaligen wat liedjes en even had ik het gevoel dat ik naar een musical zat te kijken. Een aantal mensen stonden, zich vasthoudend aan de randen van de boot om niet om te vallen, terwijl de wilde wind door hun haren ging en ze iets van Celine Dion zongen. Prachtig.

Dag 6

De laatste nacht op de boot is zwaar. Ik kan maar niet stoppen met hoesten en val af en toe even in slaap tot ik weer wakker geschud word door de golven.
Als dan eindelijk de zon opkomt ben ik blij. Vandaag is eindelijk de dag dat ik aankom in Colombia! Het is mooi weer en de golven zijn rustig. Ik begin het rustige geschommel zelfs te waarderen. Ik geniet vandaag van het lekker luieren op de boot met het mooie weer. Ik ga het boot leven straks nog missen. Ik verlang wel heel erg naar een goede douche, goede nachtrust en wat ruimte voor mezelf, maar ik vind het heerlijk dat het eten hier elke keer verzorgd werd en dat ik eigenlijk niets hoefde te doen. Ook dat ik momenteel 0 muggenbeten heb, is super fijn!

Als de zon weer onder gaat komen we aan in Catagena, Colombia. Weer veel later dan verwacht, want we hebben alleen wind en stroming tegen gehad en gingen dus maar zo'n 10 km/u op de kracht van de motor. Ik ben in ieder geval dol blij en heb helemaal zin in het volgende avontuur!