Mole

Als er één ding is dat ik tijdens deze reis wel keer op keer weer leer is hoe ontzettend rijk en bevoorrecht we wel niet zijn in Nederland. Dat wist ik ergens ook wel voordat ik op deze reis ging, maar ik word toch nog regelmatig met de neus op de feiten gedrukt.
William noemt me regelmatig 'spoiled' en in het begin voelde ik me beledigd, maar als kind van een verzorgingsstaat kan ik het eigenlijk niet ontkennen.

Ik douch hier zo'n 8 van de 10 keer met een emmertje. Stromend water is hier niet zo vanzelfsprekend. Als het water wel stroomt, vullen we de water containers en emmers. Soms is dat midden in de nacht, maar ja, je weet niet wanneer het water weer stopt met stromen en je wil niet verderop in het dorp water moeten halen.
Waarom het water een groot deel van de tijd niet uit de leidingen komt weet ik ook niet. Het is Ghana, zegt William dan en hij legt uit dat ik er ook niet achter zal komen. Als ik dit wil googelen wordt ik uitgelachen. Typische europeaan. Volgens William is het grootste verschil tussen Afrikanen en Eurpeanen dat wij zo ontzettend nieuwsgierig zijn naar alles. (Misschien ook wel een reizigers dingetje.) Eén ding is me in iedergeval duidelijk: de overheid boeit het niets.

Ik ben er ondertussen gewend aan om kinderen te zien werken. Met of zonder ouders in de buurt. Ze proberen bijvoorbeeld wat geld te verdienen door gaten in de weg te dichten en dan automobilisten om een kleine vergoeding te vragen. (Ja ook aan de wegen en kinderarbeid doet de overheid niets).
Veel kinderen lopen met hun kleinere broertje of zusje op de rug rond. Parentificatie noemen wij social workers dat. Het is allemaal normaal hier en Ghana is echt niet het enige land.

Overigens wil ik niemand afschrikken om naar Ghana te reizen. Als je geld hebt zijn er genoeg luxe plekken waar alles prima geregeld is. Ik ben zelf wel blij dat ik niet op die manier reis. Ten eerste zou ik snel thuis zijn omdat mijn geld op is, maar in fancy hotels is het ook lastiger om locals te ontmoeten. Ik verblijf nu al een poosje bij William thuis en ik leer zo veel van hem door de wereld een beetje door zijn ogen te kunnen bekijken. Ik zie dat het leven in Ghana niet altijd gemakkelijk is.
Ik leer ook dat er in een corrupt systeem soms geen andere weg is dan om mensen om te kopen. Ik kreeg hiermee te maken toen ik mijn visa wilde verlengen en die niet geldig bleek te zijn. Ik moest dus weer een nieuw visum kopen. Die had verschillende prijzen bij verschillende personen.

Het leven is er soms niet makkelijk maar het land is wel echt prachtig. Mooie natuur, prachtige en sociale mensen. Als ik fruit koop (ik eet ongeveer elke dag een mango want omg die zijn zo lekker hier) moet ik altijd even zitten om te kletsen terwijl de mango voor me in stukjes gesneden wordt.
Toen ik aan het winkelen was in Accra Mall waren de medewerkers, achter de balie en de beveiliger, allemaal aan het dansen en zingen toen er een populair liedje op kwam. De Ghanezen lijken overal wel het beste van te maken en die positiviteit is wel mijn favoriete eigenschap van de Ghanezen.

Na drie maanden is het weer tijd om verder te gaan en ik heb mixed feelings. Ik ben enthousiast om weer nieuwe dingen te ontdekken, maar Ghana voelde ook al behoorlijk als thuis.

Update: Ghana voelt trouwens verweg het veiligst van alle landen waar ik nu geweest ben op deze reis.