Minca

Aangezien het hoogseizoen is in Colombia zijn al veel hostels volgeboekt. Ik had nog net op tijd een plekje kunnen bemachtigen in het onder backpackers wel bekende partyhostel El Rio, zo'n twee uur van Santa Marta af. Als ik daar aankom (30 december) wordt me meteen verteld dat er vanavond al feest is. Ik sta er eigenlijk niet om te springen, want ik ben helemaal niet in een feeststemming. Ik wil gewoon lekker chillen en goed slapen.
Het hostel is prachtig, ik ontmoet er wat leuke mensen en probeer de eerste nacht gewoon op tijd te slapen. De muziek staat echter enorm hard en zelfs met oordoppen in... ja die helpen eigenlijk alleen tegen de gehoorbeschadiging die ik zonder ze waarschijnlijk zou oplopen. Ik slaap die nacht dus erg slecht.
De volgende nacht ben ik daardoor nog vermoeider en nog steeds niet in de feeststemming. Door mijn nieuwe vrienden in 't hostel en het idee dat ik met oud en nieuw per se een leuke tijd moet hebben laat ik me overhalen om wat drankjes te drinken en mee te feesten. Ik vind 't feest alleen helemaal niet zo geweldig en mis mijn vrienden. Rond 2 uur in de nacht ben ik er klaar mee en ga ik naar bed. Het feest gaat nog door tot 7 uur in de ochtend. Het voelt als een tweede nacht slapen midden op een festival terrein.

Op 1 januari vertrek ik terug naar mijn geliefde Minca, samen met Alec, een van mijn oud en nieuw vrienden. Ik had hier al een paar nachten doorgebracht na kerst en wilde hier absoluut nog terugkomen. Minca is een klein dorpje, wat hoger gelegen, waardoor je er op veel plekken prachtige uitzichten hebt. Er is een hele relaxte vibe en het voelt er super veilig.
Als ik weer een beetje bijgekomen ben van de slechte slaap rond oud en nieuw, besluiten Alec en ik een motor te huren. Dit gaat niet heel officieel. Er zijn twee motor taxis die ons voor 150 000 pesos (33 eu) hun eigen motor uitlenen. We hoeven geen papiertje te tekenen, alles gaat op goed vertrouwen. De taxichauffeurs zijn waarschijnlijk erg blij, want die hoeven de hele dag niet te werken en verdienen meer dan normaal.
Het is even wennen om motor te rijden op deze wegen. In Nederland is alles mooi glad en vlak. Colombia is het tegenovergestelde. Alleen maar naar boven en naar beneden en de wegen zijn hetzelfde als toen op Ometepe. Wat grote stenen met zand. Het is zeker een ervaring. Haarspeldbochten, mul zand, water, modderpoelen... ik kan alles aan nu. We rijden langs twee watervallen en stoppen bij wat mooie uitzichtpunten. Echt een prachtige omgeving!
Ik heb de hele dag al een lichte hoofdpijn en als die avond mijn neus verstopt zit, doe ik een covid sneltest die ik nog mee had genomen van huis. Positief.
Ik wil er nog een doen om zeker te zijn, maar de andere zijn helaas kapot gegaan in mijn tas. Ik neem contact op met mijn oud en nieuw party vrienden en die zijn ook allemaal positief getest. Alleen Alec is niet ziek, want hij heeft onlangs nog covid gehad. Ik sliep die nacht in een dorm en wil verhuizen naar een privekamer waar ik in quarantaine kan. Dit blijkt een hele opgave, want alles is volgeboekt in Minca. Ik overweeg om op een motortaxi naar Santa Marta te gaan, maar ook daar lijkt alles voor een normale prijs volgeboekt te zijn. De enige oplossing die ik kan vinden is om na twee nachten te verhuizen naar een ander hostel.
Gelukkig ben ik niet erg ziek. Ik merk alleen dat ik snel buiten adem ben en voelde één dag af en toe lichte koorts.

Op de dag dat ik weer vrij ben, word ik uitgenodigd om mee te gaan naar een ayahuasca ceremonie. Ik had eigenlijk eerst nee gezegd, maar verander last minute van gedachten en ga toch mee. Samen met Eric ga ik achterop één motortaxi naar een soort resort net buiten Minca. Ik vind het altijd heerlijk achterop de motor, ook al is met z'n drieën wel een beetje knus.

Het is een bijzondere ceremonie. Er zijn naast mij maar twee anderen en daarnaast de sjamaan, Carlos, en zijn assistent/ leerling.
Ook deze keer is de ayahuasca niet erg sterk, maar ik heb wel wat vreemde visioenen. Ik hoor veel zinnen in mijn hoofd die totaal geen verhaal vormen. Iets over 88 ogen die ik kwijt moet raken. Ook zie ik een beeld over hoe mensen in het begin van ons bestaan op een meer telepathische manier konden communiceren, maar dat we dat kwijt zijn geraakt toen we leerden praten. Geen idee wat ik mee moet.
Dan vraagt Carlos of ik een healing wil. Ik zit op een krukje voor hem en hij zingt een lied terwijl hij met een stokje met veertjes op mijn hoofd tikt. Dan blaast hij sigarenrook in mijn oren en op mijn kruin. Op een moment word ik me ineens bewust van hoe dit hele tafereel eruitziet en moet ik lachen. Hoewel ik me ook deze keer weer ziek voel tijdens de ceremonie, heb ik ook veel lol om de gekke dingen die ik zie en meemaak.
Na de healing voel ik me super licht. Ik realiseer me dat ik me daarvoor super zwaar voelde. Ik lag ook op de grond alsof ik niet meer kon bewegen, maar nu voel ik me zo licht als een veertje en vol met energie. Hoewel ik aan het begin van de avond moeite had om mijn ogen open te houden voelde ik me nu alsof ik nooit meer slaap nodig heb.
Carlos vraagt me dan of ik in februari mee wil naar de jungle om ayahuasca te maken en te drinken. Dit lijkt me echt geweldig! Ik wil alleen niet vliegen, dus moet nog even kijken hoe ik dit ga doen. Het is namelijk tegen de grens van Ecuador aan en Colombia is een groot land.