Medellin

De eerste indruk van Medellin: wow een grote stad, veel prikkels, wow een metro zelfs, wow koud, regen. Ik heb al twee maanden geen regen gezien. Medellin is het tegenovergestelde van het kleine stoffige Taganga. Even wennen, maar het voelt ook heel fijn om weer op ontdekkingsreis te zijn. Wow! Ik kan hier zelfs 30 minuten rondlopen zonder dat iemand iets tegen me zegt! De mannen kijken zelfs niets eens naar me. Heerlijk om weer even een normaal mens te voelen in plaats van een sexy stuk vlees. Al is het maar voor 30 minuten.

Ik raak al snel gewend en in de volgende zonnige dagen ervaar ik dat dit een hele mooie en bijzondere stad is. Vooral het stadsdeel Comuna 13 intrigeert me. Ik bezoek het drie keer, waarvan één keer met een Engelstalige walking tour. De guide, Styven, is geboren en getogen in deze wijk.

Hij is de eerste Colombiaan die ik de naam Pablo Escobar hoor uitspreken. Dit is namelijk een behoorlijk taboe onderwerp in Colombia. Styven zegt het ook maar eenmalig. Daarna wordt het afgekort naar P. E., zodat mensen niet horen wat er gezegd wordt. Je weet namelijk niet wie er voor of tegen is. Styven legt uit dat P.E. veel heeft mogelijk gemaakt voor mensen uit een bepaald deel van de wijk en dat deze mensen dus nog steeds fan van hem zijn. Hij legt veel uit over de geschiedenis van Medellin en hoe gewelddadig het was. Een van zijn beste vrienden is vermoord voor het oversteken van een onzichtbare grens. Hij stond dus op het stuk grond van een ander kartel.

Naast het geweld van de narco's (drugshandelaren), was er ook nog de burgeroorlog met de FARC (communisten) en het paramilitaire (rechtse) leger. Moord was aan de orde van de dag. Het meest vreesden de bewoners van comuna 13 voor het leger van de Colombiaanse overheid. Zij hadden namelijk veel betere wapens die dwars door alle huizen gingen. Bewoners konden dus niet schuilen hiervoor. Bij een operatie in 2002 waren 65% van de slachtoffers onschuldige bewoners. Het is dus ook wel te begrijpen dat deze mensen geen fan zijn van de Colombiaanse overheid.

Styven vertelt dat de verschillende kartels nu een verdrag hebben gesloten en niet meer vechten om grond. Dat zorgt er voor dat het nu een veilige wijk is. Styven legt uit dat je hier gerust met je telefoon en camera rond kan lopen. Als je hier iets steelt, word je namelijk vermoord, en deze hoge straf schijnt te werken. Het kartel is namelijk ook gebaat bij toerisme, want alle bewoners van comuna 13 staan 2% belasting af aan het kartel.
Styven legt uit dat hij deze belasting liever niet betaalt, maar dat dit systeem dat er nu is er wel voor zorgt dat de wijk nu van een van de meest gewelddadige plekken op aarde is veranderd in een toeristische hotspot waar kinderen veilig kunnen opgroeien. Ook de overheid heeft flink geïnvesteerd in deze wijk door er bijvoorbeeld roltrappen te plaatsen. De bewoners hebben de wijk versiert met kleurrijke graffiti's. Overal op straat verkopen mensen nu van alles zoals kunst, eten en souvenirs.

Styven vraagt of we naar een breakdance optreden willen kijken en vertelt vol trots hoe deze generatie nu opgroeit met totaal andere mogelijkheden... Toen hij jong was dacht hij, net als anderen uit comuna 13,  dat een gangster worden de enige manier was om uit armoede te komen. Dit was namelijk de werkelijkheid die ze om zich heen zagen. Nu groeien kinderen op met het idee dat ze streetdancer, DJ of rapper kunnen worden. Of tourguide, zoals Styven en op 23 jarige leeftijd een eigen huis kunnen kopen. Dit had Styven vroeger nooit voor mogelijk gehouden.

Dit inspirerende verhaal maakt Comune 13 een hele speciale plek (en ik heb het heel kort gehouden in mijn blog). Ik vind het mooi om te zien hoe de hiphop cultuur hier als iets heel positiefs wordt gezien. Het geeft hoop, kansen, een uitweg uit de armoede.  Ik vind het zo bijzonder hoe Colombianen zulke vriendelijke, warme mensen zijn terwijl ze zo veel geweld hebben meegemaakt (niet alleen in Medellin). Als je een Colombiaan om hulp vraagt zal die zijn/haar uiterste best doen om je te helpen. Weet degene zelf het antwoord niet, gaat die voor je opzoek naar iemand die het antwoord wel weet (ik heb dit meerdere keren meegemaakt). Ik vind Colombia echt een heel bijzonder land en raad echt iedereen aan om hierheen op reis te gaan als het even mogelijk is.

Ik was erg enthousiast toen ik mijn vliegticket naar Rio kocht, maar voel nu toch dat het afscheid van Colombia me zwaarder valt dan gedacht. Het waren drie prachtige maanden. Hopelijk tot ziens, Colombia

(Docu over comuna 13, aanbevolen door Styven: https://youtu.be/F3ENEjvzIrA)