Ciudad Perdida

27 december 2021 - Ciudad Perdida, Colombia

In het hostel in Santa Marta ontmoet ik Fiona. We besteden een dagje samen op het strand en ondertussen denk ik er over na om morgen met haar mee te gaan op de tour naar Ciudad Perdida, een verlaten stad die alleen bereikbaar is via een lange hike.

Gelukkig was er nog een plekje vrij in de groep met Fiona. Met een groep van 12 vertrekken we de volgende ochtend naar El Mamey. Daar hebben we lunch en dan begint de hike. We krijgen uitleg over hoe de tocht eruit gaat zien: omhoog, omlaag en 'Colombian flat', oftewel omhoog en omlaag, maar iets minder stijl. De hike is soms best pittig, maar niet zo zwaar dat ik er niet van kan genieten. Ik denk vaak terug aan de Acatenango en hoe dit véél fijner is. Ik hoor andere mensen klagen over de hitte, maar ik vind het heerlijk. Even wennen aan het feit dat ik constant doorweekt ben van het zweet, maar dat heb ik al snel geaccepteerd. Zo veel beter dan hoogteziekte en kou!
Onderweg krijgen we uitleg over cocaïne-gerelateerde conflicten in dit gebied en dat de overheid haar best heeft gedaan om zo veel mensen die daarmee te maken hadden, nu te laten werken in de toerismesector. In de bedrijven die tours organiseren mogen alleen mensen werken die uit dit gebied komen.

Na een paar uur hiken door de prachtige natuur met geweldige uitzichten, komen we aan in het eerste kamp. Hier is een natural pool, oftewel een rivier, waar we lekker in kunnen afkoelen. Langs een watervalletje kan je een paar meter naar beneden in het water springen. Koud! Maar wel een fijne frisse beloning na zoveel gezweet te hebben.
We krijgen weer te eten en eigenlijk gaat iedereen kort daarna ook naar bed. De komende dagen staan we namelijk elke ochtend om vijf uur op.

De volgende dag is het weer veel omhoog, wat Colombian flat en een beetje naar beneden. Onderweg stoppen we bij een stam genaamd de Kogui. Een groepslid vroeg zich van tevoren af of dit misschien zo'n toneelstuk voor toeristen zou zijn, maar tijdens de rest van de tour zien we deze mensen vaker in hun traditionele witte kleding rondlopen. Ook zien we veel hutten waarin ze wonen. Deze zijn gemaakt van alleen maar natuurlijke materialen. De man woont in een andere hut dan zijn vrouw en kinderen, wordt ons uitgelegd.
De leider van de stam noemen ze Mamo. Als een jongen een man wordt, gaat hij naar de Mamo en wordt hij gekoppeld aan een vrouw die hem ergens buiten het dorp het een en ander zal uitleggen. Na een aantal dagen komen ze terug en gaat de jongeman opnieuw naar de Mamo en dan zal de Mamo hem koppelen aan zijn vrouw.
Als een jongen een man wordt, krijgt hij een Poporo. Dit is een kalebas waar met een soort poeder dat wordt gemaakt door schelpen te verhitten en te pletten om kalk te produceren. De man kauwt op coca bladeren (waar ook cocaïne van wordt gemaakt inderdaad) en mixt dit dan in zijn mond met het schelpenpoeder. Met een stokje wrijft hij dit mengsel over de Poporo. Dit verhardt en zo wordt de Poporo steeds groter. Ze zien dit als een soort meditatie die gelezen kan worden door de Mamo.

Vervolgens liet de man zien hoe ze van bepaalde bladeren draden maken. Dit is het werk voor de man. Hij schraapt met een stuk hout over het blad, waarna er alleen draden overblijven. Vervolgens maken de vrouwen hier manden en armbandjes van. Deze zijn natuurlijk te koop voor toeristen.

Na dit interessante verhaal vervolgen we ons pad richting het volgende kamp, waar we weer een duik nemen in de rivier, goed te eten krijgen en weer op tijd ons bed in duiken.

De volgende ochtend vertrekken we weer vroeg in de ochtend om dan echt the lost city te bekijken. 1200 traptreden moeten we op om daar te komen. Bij aankomst krijgen we een 'paspoort' met een stempel naar de Lost city. Die eigenlijk nooit echt lost was, want de indigenous people hebben er alle tijd van geweten, maar het alleen verborgen gehouden voor de buitenwereld. Nog steeds is eigenlijk maar een klein deel van de lost city toegankelijk voor outsiders. Er liggen namelijk veel mensen begraven met goud en de indigenous hebben liever niet dat al die graven worden opgegraven.

Een paar uur lopen we rond op de platformen waar ooit de hutjes op stonden. Die waren net zoals de hutjes die we onderweg hadden gezien allemaal gemaakt van natuurlijke materialen en daardoor zijn er nu alleen nog platformen te zien omringd met stenen.

De indigenous noemen de stad Teyuna en het is opgericht door de Tairona, zo'n 650 jaar na Christus. De stad zou zo'n 2 tot 8 duizend inwoners hebben gehad en werd verlaten tijdens de Spaanse verovering. Opgravingen wijzen erop dat de stad door de Spanjaarden in brand is gestoken.
In 1972 werd de stad herontdekt door de buitenwereld. Aangezien het gebied voor lange tijd onveilig was, begon het in 2005 pas toeristen aan te trekken.

De verloren stad wordt nu alleen bewoond door Mamos. Het is me eigenlijk even niet duidelijk of dit er één is of dat er meerdere zijn, maar we hebben er in ieder geval één mogen ontmoeten. Ook bij hem kon je een armbandje kopen en er werd ons gezegd dat je wel moet buigen als je dit armbandje ontvangt.
Nadat we veel foto's hebben gemaakt gaan we de 1200 slipperige traptreden weer naar beneden. We hebben heel erg geluk gehad met het prachtige weer. Alleen af en toe een bui als we in een kamp waren, maar ondanks het mooie weer zijn de paden toch erg slipperig en mis ik toch stiekem de hiking boots die ik had gekocht in Guatemala, maar achter heb gelaten in Nicaragua.

We lopen die dag terug naar kamp 2, waar we de dag er voor lunch hebben gehad.
In de avond hebben we een lekkere kerstmaaltijd en is er een optreden van een andere gids. Er wordt muziek gedraaid, gedanst en gedronken. Het is een erg gezellige kerstavond die we vieren in onze pyjama's, want ja, we konden niet te veel meenemen, want je moet alles zelf dragen en mijn kleine rugzak is ook heel erg klein.
Voor ik naar bed ga, vind ik nog een van mijn achtpotige vrienden naast mijn bed en ik blijk toch nog niet helemaal over mijn angsten heen te zijn, want ik kan niet goed in slaap komen. Dan word ik na drie uur slaap weer wakker omdat het bier eruit moet en daarna lukt het me niet meer om weer te slapen.

De volgende ochtend begin ik dus met frisse tegenzin aan de tocht terug naar El Mamey. Ook ben ik duidelijk de minst fitte van de groep, en heb ik er moeite mee om iedereen bij te houden. Een stukje loop ik alleen en begin me een beetje zorgen te maken of ik wel op het juiste pad loop als ik een lange tijd niemand tegenkom. Ik kan ook niet even iemand bellen als ik verdwaal, want er is geen bereik in dit hele gebied. Dan wordt ik eindelijk ingehaald door wat mensen die nog aan het zwemmen waren toen de rest al vertrok en ik doe hard mijn best om ze bij te houden, want het is veel fijner om naar hun geklets te luisteren dan naar de stem in mijn hoofd die klaagt over hoe moe ik ben.

Als we op gegeven moment Abraham tegenkomen, de vertaler van de organisatie, besluit ik weer op mijn eigen tempo te lopen omdat hij meeloopt met zijn ezel. Hij moet namelijk dezelfde dag weer mee met de volgende tocht, dus spaart zijn energie. Hij biedt me aan om ook een stukje op de ezel te rijden en ik twijfel even, want mijn ego zegt dat ik de hele tocht zelf moet lopen en ook vind ik het een beetje zielig voor de ezel. Ik besluit toch een klein stukje op de ezel te rijden, gewoon voor de ervaring, en besluit dat lopen toch prettiger is. Het gaat namelijk best stijl naar beneden en ik zit constant mijn best te doen om er niet af te vallen. Later hoor ik van anderen uit mijn groep dat ze onderweg hadden gezien dat een ezel was gevallen. Arm beest. Gelukkig wist ik dat niet op het moment dat ik erop zat.
Rond 12 uur kom ik aan op ons startpunt. Hoewel ik pijn aan mijn benen en voeten heb en helemaal op ben, heb ik enorm van de tocht genoten. Heerlijk om lekker door de natuur te wandelen. Ik had de jungle echt gemist. En ik dacht altijd dat ik in een stad wilde gaan wonen...

Foto’s

2 Reacties

  1. Margreet Kuhlman:
    27 december 2021
    Mooi verslag weer tante Suus, en prachtige foto's 👍😁
  2. Annelies:
    27 december 2021
    Wat een zware tocht, hè? 🙊Wel prachtige foto's, trouwens 😍😍
    Veel succes! Lieve groetjes 😘