Busua

Toen mijn rug even pauze nodig had van het tatoeëren, besloot ik samen met William naar Busua te gaan, een klein vissersdorpje. William heeft het al vaak over Busua gehad. Als ik hem moet geloven is het een paradijs. Een vriend van hem heeft daar een project voor kinderen. Een soort naschoolse opvang waar kinderen extra les en huiswerkbegeleiding krijgen. Dit is een van de projecten waar vrijwilligers werken. In deze periode is er alleen helaas geen vrijwilliger en aangezien ik hier gratis mag verblijven help ik op maandag graag mee. Ik krijg een groepje kinderen toegewezen. De stubborn ones, want ik ben een social worker dus dat kan ik vast aan. We doen een kaartspelletje waarbij gerekend moet worden. In het begin vraag ik me af waarom deze kinderen als eigenwijs worden ervaren, maar als we later iets moeilijkere sommen doen, begrijp ik het. Belangrijk om het juiste niveau aan te bieden dus. Ondertussen worden me interessante vragen gesteld, zoals wat mijn armhaar is. Eerder vroeg een meisje op het strand me ook al waarom mijn haar niet zwart is. Leuk, die nieuwsgierigheid van kinderen.

Op een ochtend ontbijt ik bij een strandtentje als er een jongen van een jaar of tien in paniek naar de jongens die aan de andere tafel zitten toekomt. Er ontstaat een discussie waar ik helaas niets van kan volgen. Na een paar minuten discussie pakken twee jongens en surfplank en gaan ze het water in. Er wordt me dan verteld dat de jongen aan het zwemmen was met zijn vriend en hij zijn vriend is kwijtgeraakt in het water. Waarschijnlijk is hij al verdronken. Ik kan mijn oren eigenlijk niet geloven en zo zit ik een poosje voor me uit te staren naar het water. Kijken of ik de jongen nog ergens kan vinden. De jongens kunnen hem niet vinden en komen na 10 tot 15 minuten weer uit het water. De jonge jongen is overstuur, maar de rest blijft heel kalm. Mensen zitten nog wat grapjes te maken tussendoor. Anderen blijven gewoon door surfen nadat de jongen overstuur naar hen toe kwam. Als de jongen is vertrokken, gaan de surfers weer verder met hun spelletje en lijkt het of er niets gebeurd is. Ondertussen zit ik nog steeds voor me uit te kijken en kan ik niet geloven dat er net vlak bij een kind is verdronken en dat iedereen zo koeltjes reageert. Later wordt me duidelijk dat de jonge jongen ook nog een preek had gekregen dat ze daar ook niet hadden moeten zwemmen op dit tijdstip en dat ze al gewaarschuwd waren. Niet echt wat zo´n kind nodig heeft om te horen op zo´n moment. Niemand gaf hem een knuffel. Niemand ging met hem mee naar huis om dit verschrikkelijke nieuws te vertellen.
De volgende dag is er een klein ritueel waarbij een fles drank in de oceaan wordt gegoten voor de spirits.
De rest van de tijd zitten er vrouwen aan het strand te wachten tot het lichaam aanspoelt. William probeert me nog aan te sporen om surfles te nemen, maar het enige waar ik aan kan denken is dat het lichaam van de jongen elk moment aan kan spoelen en ik wil niet de eerste zijn die hem vindt.

Ik weet dat andere culturen anders omgaan met de dood en dat Nederlanders over het algemeen wat zwaarder met dit onderwerp omgaan dan veel andere culturen, maar ik ben toch echt in shock hoe luchtig hier werd gereageerd op de dood van een kind. Ik denk er steeds aan op wat een verschrikkelijke manier dit kind is overleden en hoe de ouders zich gevoeld moeten hebben toen ze terugkwamen van de kerk en er achter kwamen dat hun zoon niet meer thuis zou komen.
De volgende dag in de avond hoor ik dat het lichaam is gevonden. Het is een klein dorpje, dus iedereen heeft het er over. Ik probeer net zoals de rest er maar niet te veel mee bezig te zijn.