Antigua

De eerste nacht in Antigua sliep ik in een ruim, net, mooi hostel met een heel fijn bed en een hele fijne douche, maar helaas weinig mensen te vinden daar en dus een beetje saai. De dag er na ben ik dus meteen verhuisd naar een wat populairder (en goedkoper) hostel. Toen ik aankwam in dat hostel hoorde ik anderen praten over het beklimmen van de Acatenango vulkaan. Het eerste dat ik zei is dat ik dat sowieso niet ging doen, want daarboven is het koud en zoals iedereen ondertussen wel weet: no me gusta el frio. Niet heel veel later was ik omgepraat en had ik me opgegeven om mee te gaan. Nog snel op pad om goede schoenen te kopen en op tijd naar bed, om de volgende ochtend te beginnen aan dit avontuur. Ik ging met drie anderen uit het hostel: Carlos, Brandon en Andreas. Ook was er een groep van 5 uit Costa Rica. De jongens waren allemaal wat jonger en vooral de jongste twee huppelden naar boven. Ik had het er wat moeilijker mee en begon al spijt te hebben van mijn besluit na de eerste paar meter. Ik kon de jongens net niet bijhouden, maar vond de Costa Rica groep te langzaam en heb heel wat stukken in mijn eentje gelopen, hopend dat ik de goede kant op ging, want ik was eigenlijk alleen maar naar mijn voeten aan het kijken en aan het overleven, zonder op te letten welke kant ik op ging. Gelukkig werd er zo nu en dan op me gewacht. Na bijna 6 uur lang klimmen kwamen we aan bij het kamp op een hoogte van 3800 meter. Ik was heel blij dat het grootste deel achter de rug was, maar pas de volgende ochtend zouden we naar de top gaan. Het uitzicht vanaf het kamp was prachtig met de constant spuwende vulkaan el Fuego op een paar kilometer afstand. Volgens de gidsen was het niet echt normaal dat het constant doorging, dus we hadden geluk. Of pech, want ik kon door het lawaai niet echt slapen. Ook al weet ik niet of het daar aan lag of aan mijn zuurstoftekort. Of misschien aan het feit dat ik met veel kleding aan in een minitentje lag met 3 jongens waar we ons nauwlijks konden omdraaien. Heel knus. Anyhow, voor het slapen hebben we nog 'lekker' genoten van een kampvuurtje en kregen we avondeten en daarna nog een hot chocolate en wat marsmellows. Ik heb er alleen eerlijk gezegd helemaal niet van genoten, want ik had het veel te koud en kon niet goed ademen door de rook van het vuur. Na een lange avond/nacht begonnen we om 4 uur eindelijk aan de klim naar de top. ik had hoofdpijn en voelde me misselijk, maar ja, ik was niet zo ver gekomen om vervolgens niet naar de top te gaan, dus ik ging. Het laatste stuk was een hel. In het donker met in de ene hand mijn telefoon met zaklamp en mijn andere hand de wandelstok probeerde ik omhoog te klauteren op super stijle stukken waar ik graag wel mijn handen had willen gebruiken om me vast te houden als mijn voeten weggleden op het vulkaanzand. Later hoorde ik Carlos praten over hoe gevaarlijk dat stuk wel niet was en dat je daar echt niet een misstap moest maken, want je zou zo naar beneden rollen. Ik was daar op dat moment helemaal niet mee bezig. Ik zag alleen mijn voeten en hoorde mijn extreem harde ademhaling en hardslag en wilde zo snel mogelijk naar de top, om zo snel mogelijk weer naar beneden te kunnen. Ik heb me denk ik nog nooit zo slecht gevoeld in mijn leven. Op de top voelde ik totaal geen euforie. Ik voelde me super ziek en heel koud en wilde alleen maar huilen en overgeven. Ik heb snel wat foto's gemaakt en ging vervolgens iets naar beneden om te schuilen voor de harde wind. 

Het was wel een rare ervaring daar op de top. Het leek een andere planeet. Ik vind het achteraf heel jammer dat ik er niet van heb kunnen genieten. Het enige waar ik op dat moment aan kon denken is hoe graag ik weer naar beneden wilde. Met elke stap die ik naar beneden ging begon ik me weer beter te voelen en onderweg naar beneden kon ik ook wat meer genieten van de prachtige uitzichten. Toen we weer beneden aankwamen was het heerlijk weer. De zon scheen, het was lekker warm. Dat was voor mij het euforische hoogtepunt. Ik denk dat ik nu mijn les wel heb geleerd dat ik beter gedij in warm weer. En dus blijkbaar ook niet op grote hoogtes. Ik heb nu geleerd dat hoogteziekte niet zo chill is. En dat ik never nooit meer een berg ga beklimmen. 

De dagen er na heb ik lekker rustig aan gedaan en genoten van de gezelligheid in het hostel. Op zondag ben ik samen met een Franse meid, Anaïs, naar een ecofarm geweest. Dit was een farm van twee broers die dit land hebben geerfd van hun ouders, maar het anders wilden aanpakken. Ze hebben een poosje bij de inheemse stammen gewoond om de oude gebruiken van de Maya's te leren. De ecofarm is ook een soort kenniscentrum waar zowel de locals als de vrijwiligers die er komen profijt van hebben. Ze verbouwen er ontzettend veel verschillende planten en bomen en hebben verschillende dieren. Ook hebben ze er allerlei verschillende activiteiten zoala yoga en tai chi en zijn er verschillende standjes met lekker eten. Ook is er een kinderopvang en vast nog meer dat ik nu even ben vergeten. 

Met een van de eigenaren hebben we nog even gesproken over het begin van de nieuwe galactische cyclus volgens de Maya kalender in 2012. Hij vertelde dat er veel mensen naar Guatemala kwamen in die tijd, maar dat je zorgen maken over het einde van de wereld Westers is. Hij zegt dat de mensen in Guatamala zich meer zorgen maken over het eind van de maand, als de rekeningen moeten worden betaald.